* * *Дзе ты, даўняя любасць?Белы корань душы...Глей самотнасці грубайДзёрзка разварушы!Даўкіх будняў прагалыПеракрэслі сабой.Без цябе што б я зналаПра пяшчоту, пра боль?Мне маркоты не збыцца,Як гарбунні — гарба.Без цябе не адкрыцца,Што такое журба.Так настойліва бедыПромнік сонца дзяўбе...Як магла б я паведацьПрагу жыць —без цябе?Дзе б я чэрпала сілыУсміхацца, спяваць?Чымпадцятыя крылыТут змагла б мацаваць?Ты ці лекі, ці згуба —Нематой не душы,Безаглядная любасць,Вечны корань душы...A СТАЎ НАПАМІНАМАклікаць юнацтва недарэчна,Не было яго ў маіх гадах....Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,З кім i размінуцца не шкада.Раскладала ў цвёрдыя дзве столкіГарката,што можна мне,што — не....Ты напраўду субяседнік толькі,З кім прыемна пабалакаць мне.Прыпадае да грудзей з павіннай Сталасць марнакрылая мая....I нашто ж ты стаў мне напамінам, Што мінаю,што мінаю я?..БЫЛО...I раптам адышоў, амаль адбег.Hi слова не сказаў на адвітанне.I кожны крок твой абяцаў вяртанне.Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».I неўпрыкметку набракаў змярканнем.I набракала цемраю чаканне.Мне ж без цябе ўжо не было дарог.A людзі абміналі, нібы здані.Бы ў прорву,падалі мае пытанні.Быў родным горад —раптам пасткай стаў.Мая прапала вуліца дазвання.Дзе я... дзе ты...гуканне i блуканне...* * *Нашто мне гэты дзеньБез цябе?Сінічка за акном —Без цябе?I сонечная плынь —Без цябе?I гурт людскі нашто —Без цябе?Травінка кволая —I тая не ўзрастаеДзеля самой сябе.Нашто мне гэты дзеньПустыня?З ВАЧЭЙ ДАЛОЎ — I З СЭРЦА ПРЭЧПрымаўка гэтаБяскрыўднай малачаінкай гайдаласяВакол шляхоў чужых,—Каб на маёй сцяжыне асатомАднойчы ўпіцца мне ў свядомасць:«Так, праўда.Клятвы —Ноша непасільнаяДля сэрда».Змірыся з гэтым,Памяць.У СВЯТЛЕ МАЛАHAKНе памыляецца наканаванасць.Калі пры ясным сонцы заблукаю,Як знепрытомненая,У трох соснах,Яна маланкай выбавіць з зацьмення,Якая вокамгненна давядзе,Куды зайшла я,Дзе мая дарога.Ці хопіць сілы на дарогу зноў?Жывая засталася —Значыць, хопіць.Не памыляецца наканаванасць.
