* * *«Будзе лета, як звон, пустое».Гэты голас даўно знаю.Не затоім крыўду на тое,Што адбыцца й не магло з намі.Светлячок выпадковы блісне —I да ўздрыгу вусцішна стане:Абяцаўся свет быць вялізным —Звёўся да чакання світання.Абяцаўся свет быць вадою —Звёўся да ненатольнай смагі.Глухне сад лебядою.З дзічкі зыркае расамаха.* * *Павечны мой!Не мучся, не пакутуй.Hi ў чым, ні ў чым няма тваёй віны.Не лёдам,Сонцам наша плынь пракута:Усе каменьчыкі на дне відны...* * *Яшчэ трымаюць маразы,Яшчэ ўспаноўваюдь завеі,Але прамень святла на веіУжо кладзецца ад слязы.Ад той слязы, пасля якойДыханне набывае песня —Усё, з чым вера не зачэзне —Не ў шчасце — «У волю i спакой».* * *Зноў пра цябе.Мне — пра каго ж яшчэ?Настойліва начэе,I ўсё выразней чую, як цячэУсё глыбей праз сэрцаРатнічэле.Няўрымсная, парывістая плынь:У ветравей свавольныПульсуе пасмай срэбнаю палын.I ў горадзе знайшоў мяне ён, польны.Свядома тваго руку адпушчу.Пад золкай зоркай стратыДа скону голасРатнічэле чуць:«Ой кейп бега мятэй...» * * *«Я прыеду, як выпадзе снег,Я прыеду пры першай парошы»..Мой харошы!Так жыццё і складзем з гэткіх вех..I чым болей марнуецца дзёнУ пустой, адзінокай дарозе,У знямозеУсё той жа працяг ёй відзён.Набярыся трывання i сіл,Памудрэй, мае сэрца, нарэшце,Дай давесціЖаль без роспачы за небасхіл.ВЯРТАННЕ...I прыйдзеш ты туды,Дзе першы дотык вуснаў быў як выбух:Аглушаныя —Мы не чулі нават стуку ўласных сэрцаў;Аслепленыя —Мы не бачылі, калі ўначэла....Ты спынішся ў алейцы той, i памяцьЗноў пацалункам першым нема выбухне,Зноў аслепіць,Нават калі й здаецца ўжо табе,Што не кахаеш...ПРЫ ПЕСНІI нядзелязапанядзелена.Чым каштоўным я тут надзелена?Ёсць жытнёвы кут з тою хатаю,Што на ласку мне так багатая.У гародчыку спее мачына,За сталом звініць песня матчына.Ой, жураўку, жураўку,Чаго крычыш на ранку?Ой, як жа ж мне не крычаць?Трэба высака лятаць...Падхаплю жалю мову шчырую:Не вяртаецца жораў з выраю.Хай не журыцца, хай не плачацца:Далягляд з жальбы не зыначыцца.Шкода толькі дня, той нядзелі мне,Што святочнасцю так абдзелена.
