ЛЮДСКАЯ ДОЛЯТакая ўжо нашая доля —Не ведаць адхланняАд болю за ўсіх нас,Ад болюI ад спачування.Цягнуць, узваліўшы на плечы,Уласную ношкуПакут i надзей чалавечых,I ўласнай дарожкайСтварыць хоць бы пробліскна выйсцеЗнямогламу духам,Каб ён,Як пупышка — да лісця,Быў прагны да руху.Каб ён,Нібы завязь — да плода,Між горкага голляВыспельваў людзям пагоду.Такая ў нас доля.* * *I прыйдзе ноч, i ноч міне,I дзень павекі разамкнеI аглядзіцца навакола.Ці будзе рады й мне?Ён — грук матораў, шоргат шын,Ён — самалётны рык вышынь,—Што для яго пялёстак кволыСсамотненай душы?Па бровы ўкутаму ў браню,Пялёстак той, як парахню,Бязлітасна пусціць на вецерБыло б так легка дню,—Калі б у непрыманні злаДуша змагарна не ўраслаУ заўтрае надзей бяссмерцем.* * *Цікуеш за маімі песнямі,Кажнюсенькую ловіш ноту,Бо часта будні твае скрэсленыРукой няшчаднай адзіноты,Бо хочаш тыМаёй пяшчоты.Якія ж ісціны адкрыліся,Што не хапае ўжо адвагіПаўстацьСупроць сваёй бяскрыласці,Супроць уяўнай раўнавагіПаміж натоленасцю —Смагай?Якою праўдаю апоенаСама я на мяжы чужання,Што знерухомелі абое мыТут, у паўкроку да світання,Што ў золку Бачыцца змярканне?* * *Пытается, чаго маўчу.Я не хачуПарушыць гэтую магчымасцьПаслухаць,Што там, за вачыма,За небам позірку твайго.Загавару — i не пачую,ШтоПтушка часу нам вяшчуе.* * *Усе мы, усе мы ў хадзьбеДа небакраю.Калі й чакаю чаго —ад сябеЧакаю.Табе не па сіле крокМаёю сцяжынай.Мы нават у снах сяброўЧужыя.
