Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 19
Генадзь Бураўкін
Чуллівым мемуарыстамО, як вы любіце сябе,Сваю кашулю і прычоску!(Каб гэтак вы любілі вёску,Дзе сівы конь мурог скубе!)О, як вы помніце сябе,Прыгоды даўнія і мары!(Каб гэтак помнілі абшары,Дзе плачуць кнігаўкі ў журбе!)Як ганарыцеся сабой,Сваімі ўмелымі рукамі!(Каб ганарыліся бацькаміВось так у велічы сваёй!)Як вы шкадуеце сябе,Сваіх прыхільнікаў і дзетак!(Каб край свой шкадавалі гэтак.Дык ён бы сёння не гібеў!)Ды боль чужы,Чужая славаПа сэрцу вашаму не б'е.I вам нічога не цікава,Апроч сябе,Апроч сябе.Папытайце Філарэта...Як у нас бывае гэта,Як людзей мяняе свет,Папытайце Філарэта.Вам раскажа Філарэт.Сан шануючы ягоны,Не пакепвайце з таго,Як дзяржаўныя персоныУцякалі ад яго,Як партыйныя падлізы,Несучы на твары жах,Адбягалі ўбок ад рызыI свяшчэннага крыжа.Гэта ўсё не толькі модна —Было выгадна,КаліЧорны опіум народныВыкрывалі і клялі.А цяпер парыў інакшыЗачмурае галаву.I былыя слугі нашыПацягнуліся ў царкву,Бо яны і ў часе гэтымВельмі хочуць царавацьI ўладыку ФіларэтуЛезуць рукі цалаваць.Беражна трымаюць свечкі,Не хаваючы слязы,Быццам божыя авечкі,Тупаюць пад абразы.I ківаюць галавою.I ўзнімаюць вочы ўверх.I яны цяпер з царквоюНеразлучныя навек...Ну а як завецца гэта,Дзе тут Новы Запавет, —Папытайце Філарэта.Можа, скажа Філарэт...* * *І я —Міжвольны сведкаДзяржаўных эскапад.Гісторыя нярэдкаВяртае нас назад.I помніцца пустое,Што запаўняла дні:Засос часоў застоя,I мора балбатні,I прывід камунізму,I чадны дух віна,I зверху,Збоку,Знізу —Мана,Мана,Мана.Было не сыта надта —І наша ў тым віна.Але ж было юнацтва,Але ж была вясна,Якая лёгка грэла —Я ў гэтым не схлушу —I маладое цела,I юную душу.Струхлеў арэхам грэцкімТой час,Што адышоў.I дзе цяпер пагрэццаАзяблаю душой?Няўжо вяртаць былоеI ў сотыя разыМяняць на аналоіСвятыя абразы?Хай свет —У новым танцы,У новай мітусні...Каб толькі не вяртаццаДа страху і хлусні,Каб не завяла кветкаУ маладым вянкуІ я —Міжвольны сведка —Падаў вясне руку.* * *Навошта жыць,Калі Радзіма гіне?Каму спяваць,Як водгулля няма?На ўсіх шляхах,На кожнай лугавінеЛяжыць адчаюБелая зіма.Разбойны вецерШастае па полі,Каліны прыгінае да зямлі.Да цёмных хат,Да цёплага застолляЗавеі ўсе дарогі замялі.Гляджу ў бязмежжаСумнымі вачыма,Угадваю сцяжынку ад бяды ...Глухі прастор.Знямелая Айчына.На белым снезе —Чорныя сляды...