Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 21
Генадзь Бураўкін
* * *Скажуць,Гэткае немагчыма,Ды чаго не бывае ў жыцці —Я шукаў на Радзіме РадзімуI не мог яе доўга знайсці.Быццам чорная хмара навіслаНад прасцягам палеткаў і траў,Быццам нехта чужы, ненавісныАд мяне маё шчасце схаваў.Колькі я не ўглядаўся ва ўзлессі,Як ні слухаў дыханне начэй,Не хапала матулінай песні,Не хапала вясёлых вачэй.З беларускаю крыўдай адвечнайЯ спытаўся ў азёр і дуброў,Што ж за час,Што так душы знявечыў,Што ж за лёс,Што так край абакраў?I ў адказ, як апошняе слова,Мне шапнуў мой знядужаны кут:— Ты ў сябе запытайся сурова,Ты сабе абвясці свой прысуд ...* * *Я не думаў, што так прывязаныДа імшарнай, пясчанай зямлі,Да пагоркаў з дубамі і вязамі,Да бяроз, што ў паляны ўраслі.А, пажыўшы ў заморскай далечы,Паглядзеўшы рэкламны рай,Зразумеў я,Дамоў прылятаючы,Як мне дораг мой родны край.Бедны мой,Сціплы мой,ЗапыленыНа крутым скрыжаванні дарог,Дзе ўзнімаецца за магіламіЦі то храм, ці то змрочны астрог.Тут дубы векавыя, нядрэмныяI надрэчныя купкі ракітАплялі маю памяць карэнняміI ўзнялі мае думы ў блакіт.* * *Можна быць бязбацькавічам —Добрым чалавекам.Горка жыць без Бацькаўшчыны —Дробным недарэкам.Сорам жыць па-панскуI цурацца маці,I выпрошваць ласкуУ суседскай хаце.Подла падружыццаЗ хцівасцю і згубай,Што нясуць чужынцыДля Радзімы любай.Можна стаць багатым,Мець казну злогам...Страшна быць праклятымI людзьмі, і Богам ...* * *Я ніколіI нікомуНізавошта не ўступлюНашу працу,Нашу стому,Нашу глейкую зямлю.Гэта родныя мне людзіНазаўсёды аддалі.Гэта ўсё са мною будзе,Покуль буду на зямлі.I ніякія дзяржавы,I ніякія царыАдабраць не маюць праваНі крынічкі,Ні зары,Ні глытка жаданай волі,Ні прыдбанага сцяжка,Ні засеянага поля,Ні мурожнага стажка.Гэту гліну,Гэту гліну,Веснавы грачыны гам,Як і мне калісьці, —СынуЯ аднойчы перадам,Каб збярог і не расфуркаўБогам дадзенае нам,Перадаў у рукі ўнукам,А яны —Сваім сынам.I далейАд сына — сыну,З сэрца — сэрцу,З веку ў векНесканчонаI няспынна,Покуль будзе чалавек.* * *Што ты зрабіў са мною,Подлы час,Куды падзеў няпройдзеныя вёсны?..Я адгарэў,СтаміўсяI пагасI стаў цяперЗатурканы і злосны.Дзе ўсе мае вясёлыя гады?Чаму іх зоркі ясныя патухлі?Здаецца,Я і сёння малады,-А ўжо трывожыцьГоркі дзень наступны.Няўжо былыя святы адплыліI радасць не зайграе болын на дудцы?Старога сала жоўтыя скрыліШыкоўнымі ласункамі здаюцца.Адкуль прыйшла агульная бяда?Як зберагчы сумленне ў паняверцы?Людзей шкада.Мар і надзей шкада.За ўсіх баліць маё слабое сэрца.А засталосяРэдкаю з акрасАдно —Дзяцей і птушак шчабятанне ...Хто ж вінават?Навошта,Жорсткі час,Ты панаставіў гэтулькі пытаняў?..