* * *Жанчына вясну прыручала —У глечык ваду набіралаІ ставіла ў глечык галінку,Счарнелую ад маразоў.Жанчына вясну прыручала,Святлейшы куток выбірала,Каб зазелянела галінка,Счарнелая ад маразоў.І дзіўна было, і тужліва:Як мала для покаўкі трэба,Каб з сілай расплюшчыць павекіІ цветам глянуць на свет.І дзіўна было, і тужліва:Як мала для покаўкі трэба,Так мала, як чалавеку,Каб цветам акінуўся свет.Жанчына вясну прыручыла,Што ненадоўга — знала,Што нерат сцюдзёны плесціЗавеям яшчэ не раз.Жанчына вясну прыручала...Нема галінка крычалаБелым суквеццем пра шчасце,І крык той у сэрцы не гас.1976АЛХІМІЯМаўчаць твае словы...На раскрыллі карычневай страказыНасцярожаны часНеўтаймавана трапечаІ абарочваеццаТранзістарным голасам касманаўта,Які канстатуе,(Маўчаць твае словы...)Што наша планета ўся ў хмарах,Мноства хмар —І над сушай,І над акіянамі.(Маўчаць твае словы...)Мне здаецца,Я ведаю шлях,Па якому вяртаецца сонца!(Маўчаць твае словы...)З хваляваннем бяру:Промень пагляду,Каліва ўсмешкі,Даверлівасць рук,Ненатольнасць пацалунка,Злучаю ўсё гэта ў колбе сумнення,(Маўчаць твае словы...)Грэю, грэю дыханнем сваім,Аж пакуль не ўпадзеНа раскрылле карычневай страказыЧыстае, быццам слязіна,«Люблю».1976* * *Трывалае, трывушчае ты,Сэрца.Цябе,Нібы стыхія першабытная,Смяротна перапоўніць пачуццё,Цябе,Як промнем лазерным,ПратнеЗ бязлітаснаю асалодайУзаемнасць,А тыНа гэтай прывіднай мяжыНеверагоднасці і явы —Ты тут адно і ўсведамляешСябе жывым!1977ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІСвятлом і ценем хвілю працяло:Знарок ці незнарок?Сабе ці мне? —Вяртае мама песняй маладосць сваю:...Насыпаў пшанцаАж па каленца,Наліў вадзіцыАж па крыліцы.Галубка не есць,Галубка не п'е,На круту гаруУсё плакаці йдзе.— Галубка мая,Шызакрылая,Якая ўдаласяТы журлівая!Ой, ёсць у мянеСемсот галубоў.Лятай, выбірайПа сэрцу любоў.— Ой, лятала я,Выбірала я.Не знайшла такога,Як страціла я......А на старой бярозе за акномКажнюткі ліст імя тваё калыша.А за парогам кожная сцяжынкаЗвіваецца ў дарогу — да цябеІ што ні міг, сваёй кажнюткай нотайСвятло і цень складаюць гімн — табе.1972
