НЕ У РЫМ ВЯДУЦЬ ДАРОГІТак хорашане можа доўга быць —Недаўгавечна шчасце чалавечае.Адказваць на каханне часта нечым,Хоць ненатольна прагнецца любіць.Так хораша не можа доўга быць.Пакульадчужанасць не знае нас,Пакульадно ў адно мы пераліты,Пакульміж трох мільярдаў на Зямлі тыАдзіны мне,і я ў цябе — адна.Адчужанасць яшчэ не знае нас.Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць,А да вякамі снёнай узаемнасці.Не бачыла, як ты масты свае масціў,Ды помніла, што я цябе знайду.Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць.1976* * *Сказала: «Лепей саматой».Не лепш.Сказала: «Так прасцей».Куды як проста!..І хлеб, з табой не дзелены, —Не хлеб.І шлях —Абраны быццам не па росту.Гайдаў Сусвет.Упёрлася ў куток.Лячыў парыў.Прыгорбіла натома.Як ні рыхтуй сябе загодзь —НіхтоНе можа да самоты быць гатовы.А вёрсты ўсе ўмяшчаюцца ў аднуАдлегласць —На працягнутую руку.Даверліва ўсміхнуцца.Працягнуць.І збаўлены ад адзіноты мукі.Звычайны рух.Магутней, і глыбей,І справядлівей той касмічнай прорвы,ЯкаяАдрачэннем ад цябеЛядзяна зеўрае;«Не руш,Не роўня».Чым далей ад паверхні мы зямлі,Тым даступней нам яе глыбіні.Імя тваё мнеНе перабаліць.Ніколі.Знаю.Быў і ёсць.Любімы.1978ВАСІЛЁКСамо лета ў імені тваім,Само лета.Цэлы лёс наш аказаўся імАбагрэты.А высокай радасці кутокНе абжыты...Ходзіць хваляй, чыстай і крутой,Поле жыта.Расхінуцца раптам каласы —Проста ў вочыТаямніцай смутку і красы —Васілёчак...Столькі лета ў імені тваім!1977* * *Панянькавала за свой век нямалаМар, і памкненняў, і жаданняў я,А заклінаю так, як заклінала:Хай беражэ цябе любоў мая.Заступіць хай усе шляхі-дарогіЛюбой нягодзе і любой слаце,Каб, як хваробы, роспачнай знямогіНіколі не спазнаў твой доўгі дзень.Якім ты ёсць і стаць якім гатовы, —Хай светлай будзе лёсу каляя! —Ад злой няўдачы, ад ліхой намовыХай беражэ цябе любоў мая.За сэнс высокі, што жыццё займела,За мойвясёлкаю замкнёны круг,Дажджынкай шызай ці сняжынкай белайЯ прыпаду к табе і паўтару:Дзе б ты ні быў, якой бы ні была яІ кім бы для цябе ні стала я, —Хай над табою ластаўкай крыляе,Хай беражэ цябе любоў мая.1977
