* * *За сялом палавеюць жыты,Росна песня дзявочая ўзносіцца:«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,Мне на ручаньку правую просіцца...»На свае нам пацэліць кругі —Непрамая дарога, няблізкая.Дар сярэбраны, дар дарагіНа маёй ды на левай паблісквае.Ад Расстання да Стрэчы ляцець:Два прыстанкі ўвабралі прычалы ўсе....Над ваколлем трымціць залаценьЖыта й песні, яна —не канчалася б!..Пасярод наступальнай слатыТак раптова надарыцца просінцу!«Твой пярсцёнак, ды твой залаты,Мне на ручаньку правую просіцца...»1977ТЫБыў.І не было.Пры выпадковых,Неназолістых спатканнях зрэдзьБестурботна ападалі словыЗ доляю ні радаваць, ні грэць.Быў.І не было.Не бачна воку,Як карэнне дастае з зямліНад ільдамі, камянямісокі,Каб у дрэвапесню лета ўліць.Дзёрзка выбухнула лістота —Твая пяшчота.Што яна шукала ў маім лёсе?Сцверджання?Бунтоўнай праваты?Што шукала — ці знайсці ўдалося?Быў.І не было.І раптам — Ты!..1976ГАЛЬФСТРЫМРаскавана дыхае Гальфстрым!..I, як там, дзе шчодрыя пасатыДотыкам да вычарнелых дрэўКвеценню абсыпалі сукі —Бачу я, як расцвітаюць людзіЛепшымі галінамі душы!Бо к табе, адзінаму на свеце,Вырваўшыся з даўкай нематы,Як Гальфстрым з Фларыдскае пратокі,Цяжка, безаглядна, як Гальфстрым,Хлынула к табе маё каханне.Хто ты мне?Нашто ты мне?ЧамуАддзяліць цябе ўжо немагчымаАд жыцця майго,Як немагчымаАд зямлі нябёсы аддзяліць?Ды хіба пытаюць у ГальфстрымаПра ягоны выбар акіяна,Пра ягоны выбар берагоў...Ён бурліць — і адступаюць айсбергі,І ў далонях шыраты паўночнайДарам найвышэйшай справядлівасціФарбы поўдня дзёрзка раскашуюць!Ці ж не чуеш тыІ ці ж не бачыш,Што—да недаўмення —перавернутыСвет сцюдзёных, непрытульных вод,Што ўжо незваротна-новы светЯвай непаўторнаю пануе?!Не змаўчы маўчаннем таго вострава,Дзе Гальфстрым знаходзіць сваю гібель —...I ўсё роўна рвецца да яго!1972
