* * *Што ведаемПра бліжніх нашых мы?Адзін другому пазычаем грошы,Соль і запалкі,І на святы ходзімУ госці,П’ем віно,Спяваем песні —Як водзіцца між добрымі суседзьмі.Мы помнім іх памер пантофлі,Мы ведаем любімы колер іх....Якая пыха —Ганарыцца, быццамМы разумеем іх,Бо — знаем іх!..Не ўсведамляючы,Што ўмеем спасцігацьМы толькі абалонкі бліжніх нашых...Ты поруч,Я павінна быць шчаслівай.А я ў адчаі:Ты такі далёкі!..Між намі роўна трыдзевяць зямель,Трыдзевяць гор і трыдзевяць лясоў, —Як захаваць суадпаведнасцьПытанням нашым і адказам?Павінна быць шчаслівай я:Ты поруч...1976* * *...Трапечаш між людзьмі —Ліст у лістве густой.Расіначку садзьмі —І ліст ужо не той.І ўжо інакшы свет,Інакшы ў часу твар.Пакуль ты у лістве,І ты —яна, ліства.У слотнае радніІ ўлік свой, і правы....Чуць, як лістком аднымБалючакуст жывы...1976ЛЯСНЫ МУРАШЗ чарнічніку галінкі ўпаўНа стол кухонны,Імкліва бегчы рынуўся —Куды?!Разгублена замёр на міг на месцы,Памкнуўся ў бок адзін,Пасля ў другіІ завадзіў вусамі ашалела:Што гэта сталася?Куды прапаўГусты, разнамаіты дух лясны,Дзе з мноства пахаўНайрадней і ўтульнейЖывіцы пах,Пах мурашовых сцежак —Каб родны дом свой не згубіць,ВярнуццаКаб да заходу сонца да сваіх? —Такой пустое,Прэснае дарогіМураш не помніў на сваім вяку...Вялікі, рыжы іБездапаможны,Ён мітусіўся на стале кухонным,Пакуль навобзем з канта не сарваўся,І знікУ цёмнай шчыліне ў падлозе.А сонца ўжо на захадзе было,І дзесьці ў мурашовай пірамідзеЗавершвалі свой дзень гаспадары;Спяшайцеся ў пару сваю дадому!Хто вас,На ночЦі назаўжды спазнелых,Палічыць і прыпомніць сярод тысячТакіхБанальна рыжыхМурашоў?!...Сярод цямнотыЛетняе начыПрынесены з чарніцамі мурашСа шчыліны ў падлозе сумна выпаўзІ запытаў,І ўсё мяне дапытваў;— Ты не мураш?Ты чалавек?Ты мудры?Ты ўмееш і лічыць,І помніць здольны,Бо страт было ў цябе —Не мурашовых?..Чаму ж дагэтуль ты не навучыўсяІ што ж цябе тады ўжо і навучыцьТакім, як сам —Кажнюткім! —Даражыць,Скажы?..І цяжка варушыў вусамі...1976
