* * *Я рада, што так адбылося(Як чыста ўзрунела трава!..).Я ўдзячна нялёгкаму лёсу:Я рада, што мне сумаваць,Што мне захлынацца тугою,Нязбытнай ні ўдзень, ні ўначы(Якое паветра тугое!..),Гадзіны і вёрсты лічыцьІ ведаць, што, позна ці рана,Кранеш маю пасму з брываІ ціха прамовіш: «Я рады,Я рады, што мне сумаваць...»1977* * *Кажы мне ласкавыя словы,Дары пяшчоту мне сваю,І прызабудуся вяснова,На ўскрайку шчасця пастаю...Хай хоць на момант ашукаюІ немагчымасць, і бяду,Так хораша і нечаканаВакол мезенца абвяду!І сіл прыбудзе мне нанова,Прад непапраўнасцю ўстаю, —Кажы мне ласкавыя словы,Дары пяшчоту мне сваю.Не ўсё збываецца, і, мусіць,Пара змірыцца з гэтым нам.Але пакуль душа не хлусіць,Што песня ты ў мяне — адна,Мая апора і аслонаУ безнадзеі на краю —Кажы мне ласкавыя словы,Дары пяшчоту мне сваю.1977РОДНАСЦЬПадумаць толькі, што нас падзяляла...Ты ж быў у маім лёсе!Ды цяперТакое адчуванне, што не зналаНіколі я сапраўднага цябе.Падумаць толькі...Спела столькі часуПрыхільнага сяброўства цеплыня,Каб раптам натуральна так пачаўсяАдлік інакшы новым нашым дням.Усё, жыло падспудна што, употай,Цяпер лунае, за вітком віток.Няпэўны сумсвядомай стаў маркотай,І радасць адшукала свой выток.Падумаць толькі: мне тыне прысніўся, —Іначайяк бы стацца так магло,Што страхнабыў акрэсленыя рысыІ явуспадзяванне набыло,Што знойдзе чалавек, чаго шукае,Пакуль,пакутай моцная,расцеІ ў сэрцы прага роднасці людскаяНе саступае месцапустаце.1977* * *Я люблю цябе...а ты — не слухай!Я люблю цябе...а ты — не чуй!Бэзамускіпела завіруха,І пялёсткаў шчасця не лічу.Ні аднане ўваражыла кветкаРук тваіх,вачэй тваіх,ні губ.Ходзіць студзеньнепадкупнымсведкамСамае раскошнаеса згуб!І шугае маемзавіруха,І пялёсткаў шчасцяне лічу.Я люблю цябе...а ты — не слухай,Я люблю цябе...Быццам слоў такіх і неіснуе,а ты — не чуй!Быццамі не сказаны былі...Радасць гэтанас перавяснуеНа спрагнелай радасцяўзямлі.Нездармашалее завіруха,І пялёсткаў шчасцяне лічу!Я люблю цябе...а ты — не слухай,Я люблю цябе...а ты — не чуй!1976
