* * *Звычайны,безнадзейныдзеньНічога не чакалася,і ўжо нічому сёння не адбыцца.Лілейкай гойдаецца сэрцаў затоцыпяшчоты невытлумачальнай...СКРЫПАЧУцёк у мушлю музыкі,а так глыбока,так глыбока,што да яго балкона на другім паверсене дапясціужо ніякім воклікамвячэрняга Парыжа.Стаіць сабе скрыпач і граена ўласным беразе -нямога для бадзяжнікаў аглухлых -іншасвету:у мушлі музыкі.НА РЮ ДЭ КОНСЭРВАТУАРЮнак з юначкай гэтыя не тут ужо,не ў скверы гэтым,хоць постаці іх сплеценыя і навідавоку.Зыншалланечаныяўласнымі абдымкамі, цалункамі,яны ўжо ў недасяжжыдля косых позіркаў прахожых,маўклівага дакору іх, асуды, абурэння, -зэро, нуль абсалютны ўсё гэта заразабраннікам спякотных сфераўмілосных.Яны йшчэ вернуцца з нябёсаў тых сюды,на рю дэ Консэрватуар,ды ім адным, адзіна ім гучацьме -як загучала -раскута жарсцевая, незямная фугакахання.ПРЫСТАНАК ЗВЕЦЦА "ШЛЯХ"Так сонечніцца заразкуточак гэты горны:лагі і скалы ў хвоях,латкі снегу і пясок сыплівыпад асцярожлівай ступою!Спускаюся да ўзножжа,ведаючы,як -лягчэй -вярнусяна гэту гожую гару, дзез людзьмі дзеленычасовы мой прыстанак звецца"VІА"ДАРУНАК ЛЁСУАж з будучыніу шчылінку між немагчымасцю і сномпатрапіцьбляск ад свяцільнілюдской зычлівасці ды шчодрасці душэўнайі адлагодзяццанамеры злыя часу і прасторы,адладзяцца варункі,каб прагучала прыбянтэжанаеа хоць такое во -прызнанне:- Дарунак лёсу -падарожжа гэтае маёў Парыж».* * *І ветрам звейваліся,і натоўпамі затупваліся,паліліся апоўдні сонцам,а апоўначыз усякім смеццем разамзмываліся вадой, наплыўнайз-пад парыжскіх тратуараў,сляцы ног нашых....Ды вось -выгаядваюць,жывыя,з закануркаў памяціі нам вяртаюцьне сухалісг вандроўкі,а востры водар кветудуха чалавечагаі да людзей любові.* * *Узіраешся ў побыт -бы расчытваеш почырк чужы,незнаёмы.Зноў і зноў намагаешся ўцяміцьсэнс кожнага знаку -іначайзастанецца замкнёнысэнсі слова, і тэксту ўсяго.Можа, гэтым хоць разампатрапіш?* * *Ты ўжо не спяшаешся больш,дружа мой стурбаваны?Прыціх, як прапаў,у бярозавым гэтым гайку,На цёплай траве,залатым казяльцом гафтаванай,Скуль конікі так і сігаюцьтабе на руку.Дзіцячая ўсмешка блукае на вуснах прывялых.О як жа даўно, як даўно я іх не цалавала...Так шмат гэтых конікаў тут -ажно ходзіць стотраўе.Кранаецца мятлік ттаіхто пляча, то шчакіI, лётам шчаслівы,нагадвае нра непапраўнасць:Мы не паляцім на агонь ужо,як матылькі.Забыўліва ўсмешка блукае на вуснах прывялых.Куды тая лёткасць, куды тая жарсць змаявала?..
