Юдольныя,і плацім мытаЗа ўсё, што выпадзе ў дарозе:Найперш-за пыл ды за каменне,За граді за няшчаду спёкі,Але-і за глыток з крыніцы,І за ліповы пах мядовы,І за сцяжыну прад вачыма,І за валошку каля сэрца...А Купалка зноў гукаеНочкі цёмнай не баяцца,Кветку-папараць шукаць...НА ЗМЯРКАННІСярнічкай успалымнёнаюуспалымнёная свечкагарыць-згарае,сябе ў новую форму пераплаўляе.Што як можа,так дзеі гэтай і спрыяе:жар, і кнот, і свечка самая,і паветра халоднае, што яе атуляе.Была калонаю-сталася гронкаю вінаграднай,што прыляпілася на камлімаёй вечаровай задумнасцісаду.Па аднойасыпаюцца вінаградзіны,рвуць думак цьмянае, ухілістае,далікатнае прадзіва.Задзьму пялёстак агню,хай ацалее агарачак -на тую часіну, дзе жывуць,ужо ні пра што не марачы.НЕ КАНАВАНАБыла каханая табоюСвяціўся шчасцем кожны рух,Святочнай сцежкаю абоеКрылялі за будзённы круг.Была табою мілаванаБыў небадарным кожны мігІ далеч промнямі пратканаДля абаіх, для абаіх.Праменне сьцмела за імглою.П’ю будняў выгарклы напой.Была каханая табою.Не канавана быць з табой.* * *Божа,Ты й дзеля мяне расхінуў белы свет,Дзякуй!Вось, расхінаюся й я прад Табою,растапляюсяда самастраты,да страты ўласнае самсці зямной,каб святоўнай святлотайрастапіласягоркая пладавінаабмежаванасці і спаняволі.ДАРОСЛЫЯ ДЗЕЦІШукаем у спадарожнікунават не водбліск, не водцень, не водгалас,а ўсё нашае ўласнае "я"унайлепшым,у найдасканальшым яго варыянце, -без ніякіх гарантый,але з верай, што -знойдзем!А потым -а так неўзабаве -слёзы, і крыўды, і роспачз укарэньваннем у зацятасць,а потым-атрутная калючына цярновая,увагнаная ў сэрца сёння там,дзе ўчора гойна туліласяда нясцерпу жаданаеабяцаннеапошняга пялёстка рамонкавага,яго залатая зазнакалюбасці і пяшчоты.Стаімо на рагузахаду і ўзыходу ўласных ілюзій,сплаканныя, знерваваныя,з дакорамі да спадарожных.Бездапаможныя.Дарослыя дзіеці.
