Недзе ўзважваецца наш унёсакУ Жыццёў зямной гэтай юдолі.Ці адхмарацца калі нябёсы?Ці нап'ецца сэрца шчасця ўволю?Будзем помніць: ледавік сыходзіць,Будзем помніць: і патоп мінае.Хоць, здаецца, сілы на зыходзе,Крык душы ў пустыні прападае...Але сіл даецца роўна столькі,Колькі трэба, каб стрываць пакуту.Ветрам хіліцца да голькі голька,Кожны лісцік хоча быць пачутым...* * *Бачыць Бог,ты напраўду рады,калі я самада цябе азавуся,ты напраўву радыі гэтаму, бачыць Бог, радыняма.Адхварэлі?Закаяліся?Трапятліва малюсяДа Роўнаапостальнай Ніны:Памажы ніш, Святая, ўтрымацьі на цяперашняй сцюжынаш трыкір,нашыя тры свягліны:Свечкі,Птушкіі Ружы!..* * *Воблака душы з улады тлумуВынесці пад воблака бярозаў,Хай пагоіцца зялёным шумам,Крыльцамі стракозак.Бо пайшло яно ўжо проці ветру,Бо грымотамі ўжо набракае,Бліскавіцамі ў сцяжэлых нетрахЛаставак лякае.Пастаяць у верасня ў прысенках.Неба ў крыжыках стрыжоў рахманых.З воблака бярозаў спель насенняСыплецца, ж манна...***Яшчэ ўсё навіваецца вопрадзеньутульнасці, супакоенасці, святла, -толькі б хто не чапіўгруба, жорстка выкручанага крыла,толькі б хто -назнарок, а ці неабачна -зноў не вымкнуў ранейшага болю!..Хай хоць трохі яшчэпатрымае ў сваім прыполеабярэжлівая спагада нябёсаўна доле...ТРОХІ ДЗІЎНАТрохі дзіўна: не счулася, паяснеў каліМой дрымучы лес над вадою цёмнай,Дзе лябёдачка з лебедзем -У іншасвеце -Плылі.Трохі дзіўна: больш не ведаю стомыРухаў пустых,Неўмалотных думак атрутаСтраціла сілу....Дзесь плывуць сабетыя лебедзь з лябёдачкай...Дзякуй, сэрца, што іхУ неварацьАдпусціла.Ззянне крылаў тых птахаў шчаслівыхЯшчэСтукам тваім гарачымМяне дагоніць,ІначайТак несмутліваНе світала б сягоння.ПАЛЁТ НАД ЖЫТАМ. УДОМАНіхто недзівуеццалёту майму па-над жытам,Дый хто б дзіваваўся,калі анідзе ні істотыБязяюдна.Бязмоўна.Бязвеўна.Бязмежна разлітыСпакой ціхамірны.Ні тлуму, ані адзіноты.За полем даспелым,за хвойнікам срэбназялёнымМой дом, дзе ўсё - новае:сцены, і столь, і масніцы.Чакаюць у шафе расчыненайстроі-абновы.А свежая стружка ў куткутак духмяніць жывіцай!І босым нагам цёпла-цёплана жоўтай падлозе.І дыхаецца лёгка-лёгка:ну вось я і ўдома,Дзе ўсё навакола мянеі ўва мнепрайнялосяНарэшце-ткі сонцам,так з'яўленым,а невідомым...
