ДА СУСТРЭЧЫ!Маўклівым развітальным клінамЛяцелі гусі над Берлінам,А мы па Мюллерштрасэ йшліІ ўслед за выраем гусінымВачыма ўзрушана вялі.Адкуль вы, гусі? З Беларусі?Куды вы, гусі? Ў цёплы край?..Няма адказу. Знай цярусіцьСняжок з нябёсаў, быццам гусіСвой пух страсаюць на "бывай",Халодны пух ляціць - не тае,І на плячах не растае.Так і Айчыну замятае...Даўно старонка дарагаяНам на цяпло сваё скупая.Любові ад людзей чакае.Не ўмеюць людзі грэць яе.Мы заўтра вернемся дадому.У непагадзь, у безладзь, стому.З чужыны - бы на чужыну...Вам, птахі верныя, вядома,Як цяжка з золі, з ледаломуВыдабываць крыльмі вясну.Да стрэчы,гусі!ВЯЧОРНАЯ МАЛІТВАДаруй мне, Госпадзе, мой цяжкі грэх:Сягоння я з сабой не саўладала,Не ўтаймавала каламуты шалу,Нянавісці да чалавекаЗ мазгамі хворымі.Даруй мне, Божа:Упершыню ў жыцці аж так варожаСмяротны выдыхнуўся мной праклён...Я помню запавет: "Не асудзі".Я ведаю: Табой судзіма буду, —Няхай жа воля здзеецца Твая! -Але даруй, што поскудзь гэту, Юду,Адродка гэтага любіць не здольна я!Калі ён з роднай мацеры, маньяк,Па-сатанінску здзекуецца, дужы,Ірве язык ёй, адцінае вушы,Вымае вочы, гвалціць памяць,—Як,О Госпадзе, як розуму не страціць,Гэта ўоё бачачы,БяссілыСуняць, ацяміць, здаць дактарам яго?!Хоць лек ніякі ўжо тут не паможа...Даруй мне, Божа.* * *Калі б замовіла свой страх,Калі б яго я пазбылася,Душа не чэзла б у мурах,Душа купалася б у ясі.Надарваецца ж гэткі цуд:Бы збоч самой сябе стаю я,А ўсё, што мне балела тут,Як падаліст, ля ног шумуе.Не вусцішна ні за сябе,Ні за радню, ні за сябрыну,Ні за бяссілую Айчыну:Хіжак ёй печань не дзяўбе.Бо годны вызначаны шлях,І ланцугі сарваны з духу,І рух разгортвае абсягБязмежжаза вяршыняй скрухі...Надарваецца ж гэткі міг!..МІЖ КВЕЦІВАМ СНЕГУЙ ПЯШЧОТНАЙ СНЯЖНІЦАЮ ВІШНІ
Максіму Багдановічу
- Ён быў тваім Братам, - сказала сястрыца Данута, -Абыйдзены шчасцем, шчэ больш безнадзейны ў пакутах,Скажы пра Яго!»Памаліся,і будзеш пачута..................................................................................................Амне -зацяло..,Хоць сябе й пачуваю сястроюСамотай Паэтавай сэрца самотнае крою.Між квецівам снегу й пяшчотнай сняжніцаю вішніАдшчодрыў палёту Яму над юдоллю Ўсявышні.Крылаты заўжды асмяецца бяскрылымі ўсімі,Зняважыцца імі, адпрэчыцца імі, Максіме.Мінецца зямное - і немач, і пыха, і зверства,І стома змагання, і ў лепшую долю няверства.Адно не міне, не замосціцца - прорва самотыДухоўнай істоты ў шуканні Красы між марноты,Ці ж толькі ад жалю да нашае нэндзы краёвайБог вусны Твае растуліў беларускаю мовай?!Не на прамінанне блукае вярэдліва рэхаМіж цёплай сняжніцаю вішні і квецівам снегу.
