Читать «Мінскі напрамак. Том І» онлайн - страница 13

Як бы там ні было, адышлі добра. Але калі праз некалькі кіламетраў, прадраўшыся цераз хмызняк, выбраліся ў сасновы лес i на прывале праверылі людзей, то выявілася, што прапаў Грэчка.

— Хто ведае, што з ім?— запытаўся Туравец, акідваючы позіркам людзей, што сядзелі i ляжалі навокал. — Ён не быў ранены?

— Здароў быў... Ды яго каля немцаў i блізка не было. — Я бачыў, ён спыніўся пераабуць бот.

— Уцёк з-зараза, — сказаў з упэўненасцю Вася,— ручаюся, у-уцёк.

Добры, жаласлівы кулямётчык Крывец, пыхнуўшы папяросаю з лісця, запярэчыў:

— Ну, сказаў! Пэўна, адстаў дзе-небудзь ці заблудзіўся.

6...

Грэчка ў гэты час быў далёка.

Калі завязалася перастрэлка, ён адчуў, што справа набывае небяспечны паварот, што, калі не ўцячы зараз жа з роты, не мінуць смерці. I Грэчка стаў думаць толькі аб тым, як бы непрыкметна адлучыцца, каб ратавацца аднаму.

Аб гэтым ён думаў увесь час пасля ўчарашняга дня, але ўсё не адважваўся, ды i не было зручнага выпадку. Цяпер жа небяспека прыдала яму больш рашучасці. Ён бачыў, што трэба дзейнічаць неадкладна, i стаў нецярпліва чакаць зручнага моманту.

Як толькі партызаны адышлі ад немцаў i кулі перасталі свістаць над галавою, Грэчка прыпыніўся.

— Пераабуцца трэба!— мармытаў ён больш сам сабе, бо яго ніхто не слухаў, ніхто не пытаўся ў яго.— Эх, чорт, усю нагу сцёр рубец!..

Застаўшыся адзін, крыху перачакаўшы, ён, утуліўшы галаву ў плечы, стаў асцярожліва азірацца, ці не сочаць за ім. Пераканаўшыся, што не сочаць, што ён адзін, Грэчка пачаў амаль наўколенцах ад куста да куста адступаць далей ад сваіх. Потым выпрастаўся i, ужо не стрымліваючыся, не тоячыся, пабег на ўсю моц, як дзік ад пагоні. Ён не шукаў дарогі, пёр напрасткі, ламаючы густое вецце лазняку, алешніку, абдзіраючы твар.

Толькі выбіўшыся з сілы, задыханы, спыніўся i азірнуўся навакол.

Ззаду наводдалек яшчэ чуліся стрэлы, але тут было ціха. Спакойна, мірна.

Хоць лісце толькі распускалася, вакол абступаў прыцемак,—летам у гэтым месцы, мусіць, зусім цёмна. Гушчар.

Грэчка палез цераз гнілое, асклізлае ламачча, глыбей у зараснік.

Баяцца цяпер, здаецца, не трэба...

Грэчка пайшоў павольней. Сэрца яго ад нядаўняга бегу, ад перажытага непакою яшчэ шалёна білася.

На зламаным, напалову струхлелым дрэве, з якога ўжо лапінамі адвалілася кара, прысеў адпачыць.

Тут, калі да яго з адпачынкам прышло душэўнае супакаенне, ён убачыў у сваіх руках вінтоўку, якую дасюль нямаведама чаму трымаў. Грэчка здзіўлена пакруціў яе, нібы разглядаў уперщыню. На твары яго раптам з'явілася злосць на яе, з якой было столькі прыкрых часін, якой ён павінен быў служыць, якую даглядаў, цягаў на сабе, намульваючы плечы. I ён з усяе сілы стукнуў яе ложай аб пень. Тады размахнуўся i шпурнуў далёка за куст.

Неспакойны позірк яго перабег на палатняную сумку. Калі Грэчка раскрыў яе, у вочы весела бліснулі патроны — ix было дзесятка паўтара; ён з той жа злараднасцю, з якой кідаў вінтоўку, выбраў ix па аднаму i падэшвай ботаў моцна ўтаптаў у чорнае гнілое лісце, якое тут мокла ўсюды.