Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 171
Анатоль Бароўскі
— Эх, каб тараначку сушаную, — цокнуў языком страж прыроды.
Косцік павярнуўся да яго, узяў за плячо, павярнуў да сябе, з'едліва спытаў:
— А можа, табе ракаў вараных — спрымачоўскіх? А можа, ласяцінкі маладой, вяленай, га? Ты мне скажы, пасля таго ласяняці вас усіх не праняў дрыстун?
Каган ужо адбіваўся ад Косціка, але ён учэпіста трымаў яго за грудзі.
— Вар'ят, чаго да мяне прычапіўся? Я чалавек кантужаны, магу і...
— У с.... пражэктарам ты кантужаны, — прамовіў Міхалап, і ў бары, хто пачуў яго, зарагаталі. — У Ташкенце ты хаваўся...
— Косцік, адстань, — папрасіў Мілёнак, — хадзі да століка, не чапай яго...
— Чакай, Стась, гэта той чалавек, які займаецца аховай прыроды, а сам губіць яе. Я з ім пагаварыць хачу тут, бо ў сваім кабінеце ён мяне слухаць не захацеў. А тут, пры людзях, хай раскажа, як ён ахоўвае прыроду.
Расчыніліся дзверы, і да іх ужо кіраваліся два міліцыянеры — маладыя сяржанты.
— Прайдзёмце, таварыш, — звярнуўся адзін з іх да Міхалапа.
— Куды гэта? — перапытаў Косцік і зразумеў, што цяпер ён кругом вінаваты — і выпіў, і абазваў, і што яму не выкруціцца... Паглядзеў вінавата на Мілёнка, горка ўсміхнуўся: — Ты ўжо прабач мне, дружа, што такая ў нас сустрэча выйшла...
— Таварыш, ды чалавек не вінаваты, — паспрабаваў апраўдаць сябра Мілёнак, — вы хоць выслухайце яго, з-за чаго ён такі. ён па праўду ў раён прыязджаў.
— Вось у нас ён і знойдзе яе, а калі вы хочаце за кампанію, то і вас можам узяць.
Стась ведаў, што даказваць дарэмна, тым больш калі ўзяў на губу.
— Косцік, нічога, не хвалюйся, ты толькі не падай духам.
— Не ўпаду. Мне таго духу на ўвесь век мой хопіць. Яшчэ раз прабач. Не дагаварылі мы з табой.
— Нічога, жывы будзем, дагаворым.
— Нахаба, прычапіўся, — абураўся Каган, папраўляючы каўнер пінжака, — і як такіх алкаголікаў зямля носіць?
І зіркаў нядобра ў бок Мілёнка, быццам ён быў вінаваты ў тым, што адбылося.
А Міхалап ішоў пад аховай міліцыі і думаў: «А барсук праўду гаварыў, папярэджваў. І вось яны — непрыемнасці. Думаў я пра рознае, але пра тое, што мяне будуць весці пад вартай два міліцыянеры, такога ўявіць не мог. Дажыўся, тваю качалку... Во смеху будзе ў Спрымачове, пагалоска пойдзе, што бойку ў горадзе ўчыніў, за што і пасадзілі ў каталажку. А д'ябал з ім, чалавек усё павінен паспытаць — і горкага, і салодкага. Да Громава трэба, ён выслухае, зразумее... А можа, гэта сакратар пазваніў у міліцыю, каб мяне злавілі і забралі? Адно шкада, што Жамойда будзе злараднічаць, здзекавацца. Ну і хай смяецца, калі ёсць ахвота. Хай... Ну і барсук, ну і правідзец. Як прарок — прысніцца, і чакай подласці».
Праз дзень прыехаў Карабкоў, выпрошваў свайго лесніка ў начальніка міліцыі, ды, пэўна, строгім быў загад пакараць.
— Што ты ўтварыў тут такое? Кажуць, на сакратара райкома з кулакамі кінуўся...
Косцік усміхнуўся, пашкроб няголены падбародак:
— Затое зразумеў я, Андрэй Мартынавіч, што ім нашы лясныя клопаты — да фені... А вы вярнуліся ўжо на работу?
— Вярнуўся.
— Адчапіліся ад вас?
— Не зусім, яшчэ, пэўна, будуць цягаць.