Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 124
Анатоль Бароўскі
— Кофту я ў цябе, Вікця, бачыла. Сама вышывала?
— Сама.
— Мо б дала які ўзор файны — сабе хачу зрабіць.
— Добра, зайдзі калі. Ці я забягу, прынясу.
— А ты куды з кашалём — на бульбу?
— Ага. За Бобрыкам капаць будзем.
— Дабрэнная там бульба. Мой Косцік прынёс паўкашаля, дранікі рабіла. Ну, я пайшла. Забавілася вельмі.
— І мяне чакаюць.
Вікця паскорыла крок, заспяшалася. У яе грудзях сядзеў нейкі маленькі звярок і паціху шкрабаў па сэрцы. Адчувала, як і кіпцюрыкі ўпіваліся глыбока і балюча. То была і зайздрасць, і крыўда.
Як падыходзіла ўжо да калгаснага двара, насустрач з кустоў вынырнуў дзед Мікіта. Аж напужаў ад нечаканасці. У яго за спіной, як і ў Вікці, быў кашэль. Стары спыніўся, страсянуў сівой барадой, абрадавана паглядзеў на жанчыну:
— Го, здароў, пані Альшанская!
— Добры дзень, дзед Мікіта! — павіталася вінавата.
— Чаму ж гэта мы даўно не бачыліся, калюх-калюха? Мо куды на курорт з'язджала ці ў санаторыю? — у вачах Ладуцькі свяціліся, як заўсёды, вясёлыя агеньчыкі, жартаваў.
— Нікуды і не з'язджала. Дома была.
— Дома? Хм... Дык жа на якой такой, калюх-калюха, вяроўчыне прывязаў цябе Жамойда, што і з хаты не выпускае на людзі? А так нельга, скажу табе, нельга без людзей.
— Ніхто мяне не прывязваў, дзед.
— А цяпер куды ідзеш?
— На бульбу з жанкамі еду.
— Правільна. На бацьку ты вельмі падобна. Да вайны мы з ім сябравалі. Цябе, маленькую, памятаю. Кудзеркі аж да пояса былі. І ты любіла іх расчэсваць.
З кашаля ў дзеда выглядвалі зялёнкі, імховікі — аж з коптурам. Паспеў, значыць, на ранкі збегаць за Адолькаў круг, пад Вятчынку. Цяпер іх будзе марынаваць, у бочку засольваць. І з капустай ён упраўляўся, і з гуркамі — на ўсе рукі Ладуцька майстар. Вікця вінаватая трошкі перад ім — магла б і праведаць, памагчы што ўпарадкаваць у хаце.
— А я і не помню, дзед Мікіта.
Стары засмяяўся, прыжмурыўся:
— То ж табе ўсяго годзікаў два было. Ведама, што не помніш. Зайшла б калі, праведала дзеда?
— Прыйду. Памагу што.
— Не трэба мне помач. І сам добра яшчэ ўпраўляюся. Так зайдзі, проста ў госці. Не на любошчы запрашаю, куды мне...
— Прыйду, дзядуля, — паабяцала жанчына.
Да іх падышоў Ладзік Жменька, кіўнуў ёй. З Мікітам за руку павітаўся, у кашэль зазірнуў:
— Белых ужо не густа?
— Е трохі — пад нізам. Як, Ладзік, дояцца кароўкі?
— А як жа, дзед. У Настазі карова запусцілася, чаму ў нас малако не бярэш?
Ладуцька задумліва пашкроб бараду:
— Твае даяркі вадой разбавяць, а ў мяне прыбіральня далёка ад хаты, калюх-калюха, прабачай, Вікторыя.
Ладзік зарагатаў, хітнуў галавой:
— З табой, дзед, не засумуеш.
Ладзік найбольш з Ладуцькам гаварыў, у яе бок не глядзеў, ён і не заўсёды вітаўся з ёю. Ад таго дня, калі ў лесе сустрэў іх вяселле, калі іграў ім кракавяк.
— Дык я найшоў, — Жменька крутануўся і пашыбаваў далей.
Вікця паглядзела ўслед Ладзіку, кашэль паправіла на плячы — у вачах ледзь прыкметны сум.