Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 93

БУДЗЕМ! Не знемагайма ў адчаі, сябры, Не знемагайма. Сцюжа люцее на нашым двары: Пры вогнішчах духу чувайма. Не ўпершыню зліхадзеены мор Так пагражае Краю прыкляклых братоў і сясцёр, Беларускай дзяржаве. Не ўпершыню "спагадае" сусед, Хочучы ў сплату Нашы - за свой дабрачынны абед — Спрадвечныя мову і хату. Будзем адхукваць зынелую рунь, Колькі магі ёсць, Дзеля ўмалоту і шляху ў зару Вольнасці, а не ў магілу. Будзем! * * * Калі б замовіла свой страх, Калі б яго я пазбылася, Душа не чэзла б у мурах, Душа купалася б у ясі. Надарваецца ж гэткі цуд: Бы збоч самой сябе стаю я, А ўсё, што мне балела тут, Як падаліст, ля ног шумуе. Не вусцішна ні за сябе, Ні за радню, ні за сябрыну, Ні за бяссілую Айчыну: Хіжак ёй печань не дзяўбе. Бо годны вызначаны шлях, І ланцугі сарваны з духу, І рух разгортвае абсяг Бязмежжа за вяршыняй скрухі... Надарваецца ж гэткі міг!.. МІЖ КВЕЦІВАМ СНЕГУ Й ПЯШЧОТНАЙ СНЯЖНІЦАЮ ВІШНІ

Максіму Багдановічу

— Ен быў Тваім братам, — сказала сястрыца Данута. — Абыдзены шчасцем, шчэ больш безнадзейны ў пакутах. Скажы пра Яго!.. Памаліся. I будзеш пачута. А мне — зацяло... Хоць сябе й пачуваю сястрою. Самотай Паэтавай сэрца самотнае крою. Між квецівам снегу й пяшчотнай сняжніцаю вішні Адшчодрыў палёту Яму над юдоллю Ўсявышні. Крылаты заўжды асмяецца бяскрылымі ўсімі, Зняважыцца імі, адпрэчыцца імі, Максіме. Мінецца зямное — і немач, і пыха, і зверства, I стома змагання, і ў лепшую долю няверства. Адно не міне, не замосціцца — прорва самоты Духоўнай істоты ў шуканні Красы між марноты. Ці ж толькі ад жалю да нашае нэндзы краёвай Бог вусны Твае растуліў беларускаю мовай?! Не на прамінанне блукае вярэдліва рэха Між цёплай сняжніцаю вішні і квецівам снегу!.. 1997 * * * Асвойваем юдоль мы ненамарна: у кожнага зярняці — пэўны шлях. Нічога, што йшчэ так абложна хмарна: вясны ўжо квет завязаны ў палях! Не пойдзе ён у пустацвет; не згіне Узгадаваны працай волі плод: аддадзены адроджанай Айчыне, саміх нас не аддасць на глум, на звод. Здабудзем долю, радасцю багатай, сагрэем душы ўсіх цяплом сваім. Яшчэ прыластаўчыцца наша свята, Яшчэ прытульна будзе люду ў ім! АДКАЗ "ПЕРШАЦВЕТУ" НА ЯГОНУЮ АНКЕТУ

— Што ўплывала на Вас, калі Вы пачалі пісаць на беларускай мове?

— Які свет Вы хацелі б стварыць у сваёй творчасці і якой Вы хацелі б стварыць сябе ў гэтым свеце?