* * *— Дзе завязваюцца ветры,Тыя,Што прыносяць буруУ чалавечую душу?— У пустынях адзіноты.1976ЗАЗІРНІ Ў СЯБЕЗа гарамі, за мараміЁсць такі куток,Дзе чарней начы асенняйЗмрочны мкне паток.Ён зглынае ўсё жывоеНа шляху сваім,Найхаробрая істота —Як сянінка ў ім.Гінуць зоркі, гіне сонцаУ глухой тужбе...- Дзе ён, той куток злавесны?- Зазірні ў сябе.За гарамі, за мараміЁсць такая шыр,Дзе пануе неасяжныШчасцямоўны мір.Выпадковае, не маеТам прытулку зло:Толькі радасць, толькі воля,I святло, святлоНад усім, ва ўсім, што чэзлаУ глухой тужбе!..- Дзе ён, край той блаславёны?- Зазірні ў сябе.1989* * *Узіраешся ў побыт —бы расчытваеш почырк чужы, незнаёмы.Зноў і зноў намагаешся ўцяміцьсэнс кожнага знаку —іначайзастанецца замкнёнысэнсі слова, і тэксту ўсяго.Можа, гэтым хоць разампатрапіш?* * *Пры сцежцыгарыць куст ружавы.Мінаюцца з ім людзіі зрываюцьдзівосныя бутоны.Рукі ж мае —пустыя.Бо сцежка не мая?ТАК ЗВАНАМУ РЭАЛІСТУБядуеш: не цямлю як след,Што свет скрозь ілжывы, злачынны.Сама яго трохі звучыла.Не трэба мне лекцый пра свет.Ён часам папраўдзе турма,Дзе людзі бязлітасна злыя,Дзе сэрцы такія малыя,Нібыта й зусім іх няма.Дзе кожны адно аб сабеПыхліва, хапужліва дбае,З убогай уявай аб раі,Усё ў сваю норку грабе.Жалёта казаць!.. Ды хібаЯно не таму і балюча,Што ў кожнай душы немінучаСядзяць — Чалавек і гурба?Што гэта ж ад кожнага з нас,Ад сэрца й сумлення залежыць,Дабру нашы сцежкі належаць,Ці зло мае сыты папас...1985* * *Сакраментальна вырашаем,Што не прыняць, што зберагчы,Замоваю лясных вяршалінШукаем зорныя ключы.Суладдзе душ пакутна творым.Зляціць праменьчык па камлі,Сасновы ў ногі кіне корань:За неба ўдзячны будзь зямлі!Спаткнуся.Зорны ключ не бліснеМіж асыцелае травы.І прыме за паклон мой бліжніМаё падзенне да крыві...У СВЯТЛЕ МАЛАНАКНе памыляецца наканаванасць.Калі пры ясным сонцы заблукаю,Як знепрытомненая,У трох соснах,Яна маланкай выбавіць з зацьмення,Якая вокамгненна давядзе,Куды зайшла я,Дзе мая дарога.Ці хопіць сілы на дарогу зноў?Жывая засталася —Значыць, хопіць.Не памыляецца наканаванасць.1981
