ВОСЕНЬІ зноў сумую па буслах,Нібы па родным чалавеку.Іх восень ціха адвязлаНа рыжым чоўне дзесь да грэкаў,Ці мо ў Егіпет, ці куды, —Далей ад дрыжыкавай слоты.Стаяць манахамі садыУ сутанах вымаклых за плотам.1970ЛІСТОКНа ўсёй галіне толькі ён адзін,Адным душою кволы лісцік бурыЯшчэ ўцалеў у бурах мне наўздзіўI на пасмех-пацеху новым бурам.О дзе ты, промня веснавога шоўк?!Ў адказ цыклон кастрычніцкі азваўся...Дрыжыць лісток,ды не таму, што зжоўк,Другое страшыць:што адзін застаўся...1970СНЕГІРЫДва снегіры — дзве кропелькі зары —На шэрую галіну вольхі ўпалі.I раптам усміхнуўся дуб старыI жалудоў сыпнуў ёй на каралі.Ды што для вольхі гэткія дары!Як дзеўка, ля стаўка ўсё прымяралаЗвон-завушніцы з цёплага каралу —Два снегіры, дзве кропелькі зары.1969ПЕРШЫ СНЕГНад даляглядам вечар устае,У шыбы вецер апантана ляскае,І снег, і снег, як спозненая ласка....I гэтак жа, як ласка, растае.Яшчэ лісты самотныя гараць,Яшчэ не ўся трава ў зіму ўмарожана.Не гавары са мной неасцярожна,Пяшчотай выпадковаю не рань.На недавер мне сіл яшчэ стае,Не веснавосць з вясёлкавымі краскамі, —А снег, а снег, як спозненая ласка,І гэтак жа, як ласка, растае...* * *Я думала, люблю адну вясну:Вясной так лёгка пераблытаць, дзе я,Вясною так пяюць ва мне надзеі, —Я думала, люблю адну вясну.Я думала, што восень не цярплю:Так непрытульна і маркотна ўвосень,Так адзінока з тым, што не збылося,-Я думала, што восень не цярплю.Але загуў прасторы сіні звон —I колькі часу ўжо адно ўяўленнеУ родны край вядзе, як у збавенне, —Ударыла разлука ў сіні звон.I ўсё прымаю, лета і зіму,Паводку бурную і ліставею.Калі зямля, як сонца, душу грэе —Багаслаўляю лета і зіму!1972ЛІСТАПАДЗноў наступнасць мая — без цябе.Са здзіўленнем і зябкасцю ў целеЯ заўважыла толькі цяпер,Што таполі зусім абляцелі.I што луг і зрудзеў, і зліняў,У рабін паабдзёўбаны гронкі, —Хоць яшчэ на двары — цеплыня,Звон нябёсаў пяшчотны і тонкі.Ліст апалы у пальцах кручу.На галіне карычневай почка —Вёснаў будучых соннае вочка.Ліст апалы у пальцах кручу...1975
