Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 38

СУХМЕНЬ, 1979 Цяпер, калі ўсееўрапейская спякота З неміласэрнай сілаю сягнула З нябёсаў высквараных і сюды, На старану палескую маю, У дольных водах некалі купаную, — Цяпер яна жадна глытку вады. Як дзіўна: гэту смагу Непрыспанаю Нашу ў сабе ўсе помныя гады. Мяне ў дарозе — У любой — Заўжды — Да чыстага калодзежа цягнула. НАМ ВЕЧНА ЧАСУ НЕ ХАПАЕ У калатні, у мітусні, У спраў пад цэзарскай уладай, Калі сабе самім не рады — Тады начамі любых снім. Няпэўны, хісткі човен-сон, Як да зямлі абетаванай, Шчаслівых нас, усхваляваных, Нясе ў рэальнасць галасоў, Абліччаў, родных назаўжды, Адметных сілаю прыўкраснай, — I ім, адзіным, наша страснасць, Тыранства дум і мары дым. ...Усё ў чаканні берагі, Якія ўрэзаліся ў памяць. Чаму нам часу не хапае На самых блізкіх, дарагіх? 1971 * * * Адыходзяць мае беларусачкі, Адлятаюць дзяўчаткі... Як цнатлівыя краскі, Што толькі да траўня свайго дажылі, Толькі шчыра ўсміхнуліся роднай зямлі — I няма, I знікаюць, Пакідаючы нам толькі згадкі. Толькі цень свайго побыту: Шпільку, хустачку, чаравічак, Рэха смеху ці песенькі, Вобліку ўяву... Божа Ласкавы, не адрынь, Прыгарні да сябе Нашых знічак!.. Хай набудзецца ім, Колькі схочацца, У Тваіх іншасветах; Хай да шляху далейшага іхняга Шчодра прыточыцца Радасці За ўсю скруху Непавянчанага з імі Беларускага лета... 1991 СЯБРЫНЕ Не знадзейвайся. Перажыві. Хоць якая, ды ёсць патоля: Намарозіць радня па крыві — Адагрэе радня па долі. Скруха — зашмаргай... Перарві. Ёсць лагода на боль, на скруху: Адрачэцца радня па крыві — Паратуе радня па духу. Праўду гэту — як ёсць — прыві Да сцяжыны далейшага руху. Будзь здарова, радня па крыві. Будзь бяссмертна, радня па духу! 1985