Читать «Душою з небам гаварыць (Выбраная лірыка)» онлайн - страница 30

ПАСЯРОДКУ РЭХА Прыдалася, Прыдалася ў маёй долі Твая песня: Гэта з ёй — Такой кароткаю — Сама сабой была я. Сёння рэха, Толькі рэха тое песні засталося. І не моўкне. Як замрэ — Азначыць: Навучылася я ўласнае рыданне Браць за горла. РАЗЛУКА Той дотык рук... лядзяны і дрыготкі... Той пацалунак... быццам нежывых... З дня ў дзень, З дня ў дзень, нібыта з году ў год я, Нашу ў сабе. Так носяць журавы У выраі маркоту па радзіме. Чужое неба шчасця не дае. У птахаў толькі смерць хіба адніме Шлях да айчыны, Да нябёс яе НЕМІНАЛЬНАСЦЬ Як кажуць, Плачам рота не направіць. Не ўпершыню мне часу не шкада. Не ўпершыню раскошна марнатравіць, Каб зноў і зноў былому волю даць. У час мінулы не даходзіць пошта. Ды час мінулы хоча сведкам стаць: Не ўсё мы ўмелі ўзяць у хвілі кожнай, Ды без вагання ўмелі аддаваць. І тая шчырасць, спогадзь і пяшчота, Чым пераможна багацелі мы, Шуміць бяссмертна весняю лістотай На стромым дрэве нашае зімы! ГУКАННЕ Ў ПУСТЫНІ З'явіся, збаўца мой, з'явіся! Адзін твой рух, адзін твой крок Адхмарыць нада мною высі, Ацьмелы авідушчыць зрок. Мне вусцішна, што ўжо не бачу, Куды іду я, хто тут я, Што, як раней, слязой гарачай Не ўскіпвае туга мая. З'явіся, выбаў з утрапення! I хай хвілінай той святой Усё, што мкнецца да здзяйснення, Па веры спраўдзіцца маёй. 1989 * * * Яшчэ ў пупышках новае лісцё, Якому песню сонца пець старую... Няўжо мы некалі сабе даруем, Што сірацілі наша пачуццё, Што ўласнай воляй самі сірацелі, Аберагаючыся ад пакут... Ляцела птушка шчасця... Праляцела. Сваёй радзімы не прызнала тут. 1979