Читать «Фантамас» онлайн - страница 7

— Цяпер паспрабуем,— сказаў Жуў,— вызначыць, якой зброяй карыстаўся забойца. Мы яе не знайшлі, таму я аддаў загад вычарпаць усе прыбіральні, спусціць і вычысціць стаў у парку, абшукаць увесь хмызняк вакол замка. Але незалежна ад гэтага я перакананы, што маркізу забілі не шляхетным кінжалам, а самым прымітыўным нажом.

— Чаму вы так мяркуеце?

— Каб забойца карыстаўся кінжалам, ён біў бы ў сэрца, а ён рэзаў горла. Таму я лічу, што забіў прафесіянал.

— I што з гэтага вынікае? — спытаў дэ Прэль.

— А тое, што наўрад ці гэта Шарль Рамбэр,— значна вымавіў Жуў.

— Сапраўды,— пагадзіўся дэ Прэль.

— А цяпер, пан следчы, разгледзім матывы злачынства — мэты забойства.

— Вядома, рабаўніцтва.

— А што ён узяў? — спытаў камісар Жуў,— усе яе дыяменты засталіся. У пакоі шмат золата і срэбра. Нічога сабе злодзей, які не заўважае, не бярэ ані грошай, ані каштоўнасцяў.

— Вядома, дзіўна,— пагадзіўся следчы.

— Іншая справа, калі забойца — маньяк, вар’ят, які забівае бязмэтна. Цяпер мы можам звузіць кола падазроных,— прапанаваў Жуў.

— На мой погляд,— пачаў следчы,— старыя пакаёўкі Луіза і Мары па-за падазрэннем. Што ж тычыцца валацугаў, якіх мы арыштавалі, калі не лічыць вас, камісар,— гэта безаблічныя, прымітыўныя істоты.

Жуў сцвярджальна кіўнуў галавою, і следчы казаў далей:

— Цяпер Далон. Можна пагадзіцца, што ён мае бясспрэчнае алібі: усю ноч ён праседзеў разам з урачом каля ложка хворай жонкі. Цяпер паглядзім на Эцьена Рамбэра. Эцьен Рамбэр а дзесятай увечары выехаў з вакзала пасажырскім цягніком, які прыходзіць у Вар’ер раніцою. Усю ноч у цягніку — лепшага алібі не можа быць.

— Сапраўды, не можа,— пагадзіўся Жуў.— Такім чынам, застаецца толькі Шарль Рамбэр. Злачынства было здзейснена без адзінага гуку. Паглядзіце на гэтыя шрубы, яны проста выкручаныя. Забойца хацеў пераканаць нас, што дзверы былі выламаныя. Але мы разумеем, што маркіза дэ Лангрун ведала забойцу і сама адчыніла яму дзверы. Яна не здзівілася, калі ўбачыла яго, і пусціла да сябе ў пакой.

Жуў нечакана спыніўся, а потым пацягнуў следчага ў пакой Шарля Рамбэра. Ён зайшоў у ванны пакой і паказаў пальцам на цырату, разасланую на падлозе:

— Гэта кроў. Значыць, Тэрэзе не памроілася начная размова.

— Тут нічога не скажаш,— дэ Прэль схіліў галаву.— Гэта даказвае віну Шарля Рамбэра.

— Не, не даказвае! — рашуча сказаў Жуў.

— Пан камісар не жартуе? Як забойца трапіў у дом, калі дзверы былі замкнёныя?

— Па-першае, лёгка падрабіць ключ, а па-другое,— камісар дастаў з кішэні шматок карты, карты Тарыда з камплекта турыстычных схем асобных гарадоў Францыі,— гэта я знайшоў учора ўвечары на дарозе побач з замкам. Надзіва, гэты кавалак якраз з ваколіцы замка Бале.

— Нічога дзіўнага ў тым,— перапыніў яго следчы,— што ў нашым раёне знойдзены шматок карты нашага ж раёна... Вось калі б вы знайшлі ў каго рэшту карты, вось тады...

— Я займуся гэтым,— сказаў камісар Жуў. — Сёння раніцай каля чыгуначнага адхону я бачыў падазроныя сляды. Нагадаю пану, што перад тунелем у сувязі з рамонтам усе цягнікі спыняюцца. І таму можна незаўважна сысці, забіць і незаўважна сесці ў цягнік, гэта ж побач з замкам.