Читать «Фантамас» онлайн - страница 15

Мужчына нядбайна апусціў руку ў кішэню, дастаў маленькую брытву-складанчык, расклаў і паднёс бліскучае лязо пад самы твар княгіні. Яна глядзела на яго шырока вырачанымі ад жаху вачыма.

— З такім вострым лязом,— дадаў ён,— чык — і пальчыка няма, і разам з ім гэты цудоўны пярсцёнак пяройдзе да мяне... Княгіня,— сказаў ён спакойна і ласкава,— не варта трымцець, іду ў заклад, пані мяркуе, што я рабаўнік. I з чаго б толькі княгіні так думаць? Магу запэўніць, пані такая прыгожая, што мужчыны вар’яцеюць і робяць непрадказальныя ўчынкі.

Незнаёмы казаў шчыра і з непадробнай павагай, так, што княгіня збольшага супакоілася.

— Але ж мы не ведаем адзін аднаго,— сказала яна.

— Гэта да лепшага! — адказаў незнаёмы, падсунуў да сябе нагой невысокае крэсла, сеў, апёрся на край ванны. — У нас дастаткова часу, каб пазнаёміцца. Я ведаю пані, а гэта асноўнае.

— Не ведаю, жарт гэта ці не, але паводзіць пан сябе жахліва,— перапыніла яго Соф’я. Страх праходзіў, і нянавісць узрастала.

— Арыгінальнасць, толькі арыгінальнасць, княгіня, мяркую, не памылюся, калі скажу: калі б нас пазнаёмілі ў адным з салонаў, дзе мы часам былі разам, наўрад ці пані звярнула б на мяне больш увагі, чым сёння. А зараз пані так пільна і дакладна вывучае мой твар, што запомніць яго назаўсёды.

Княгіня праз сілу паспрабавала ўсміхнуцца.

— Мне прыемна, княгіня, што мы пачынаем давяраць адзін аднаму, так справа пойдзе хутчэй.

Княгіня адмоўна пахітала галавой.

— Пойдзе, пойдзе,— запэўніў ён.— Вось ужо пяць хвілін, як пані не спрабуе больш званіць і клікаць на дапамогу, гэта прагрэс. Да таго ж мне цяжка ўявіць, што княгіня, жонка вялікага камергера, кузіна расійскага імператара, пакліча сюды ўсю гатэльную чэлядзь, каб гэтае быдла ўбачыла яе ў ванне поруч з незнаёмым мужчынам. Плёткі пра такія прыгоды абавязкова пачуе князь Данідаў.

— I ўсё ж,— з трывогай прамовіла княгіня,— як пан сюды трапіў?

— Зараз гэта не мае значэння. Зараз важнейшае, як я адсюль выйду... Я не збіраюся злоўжываць гасціннасцю, аднак спадзяюся наведацца сюды і заўтра ўвечары.

— Толькі не гэта!

Незнаёмы, быццам незнарок, апусціў руку ў ваду і выняў адтуль тэрмометр-патапок.

— Трыццаць градусаў,— сказаў ён,— ванна астывае, давядзецца выходзіць, княгіня.

Соф’я не ведала, ці то ўсміхнуцца, ці то заплакаць. А мо ён вар’ят? Або закахаўся ў яе?

— Прэч!

Мужчына адмоўна пахітаў галавой.

— Злітуйцеся,— маліла яна.

Незнаёмы задумаўся.

— Што ж нам рабіць? — разважаў ён.— Мы мусім хутчэй шукаць выйсце, бо, баюся, пані пераахалодзіцца. Спадзяюся, пані добра арыентуецца ў сваім ванным пакоі і нават навобмацак знойдзе пеньюар? Я нікуды не сыду, але згашу святло, у цемры можна выйсці з ванны, і сорам больш не будзе замінаць нашай размове.

Незнаёмы падаўся да выключальніка, але вярнуўся.

— Забыўся на званок, да яго лёгка дацягнуцца, часам можна выпадкова націснуць, а потым давядзецца шкадаваць.— Мужчына ўзмахнуў лязом і абрэзаў абодва драты.— Вось і ўсё,— сказаў ён.— Але я бачу яшчэ адзін дрот, вось тут, уздоўж сцяны... А што, калі гэта другі званок?