Читать «Фантамас» онлайн - страница 14

— Надзін,— паклікала яна,— ты яшчэ тут?

Ніхто не азваўся.

— Мне падалося, што нехта ходзіць,— сказала сама да сябе княгіня,— але, відаць, сапраўды прымроілася.

Яна абышла спачывальню, зазірнула і ў ярка асветленую гасцёўню, потым вярнулася да свайго ложка, агледзела, ці спраўны шчыток са званкамі, з дапамогаю якіх яна магла выклікаць да сябе кожнага супрацоўніка гатэля і асабістую прыслугу. Супакоіўшыся, маладая жанчына вярнулася ў ванны пакой, скінула пеньюар і зайшла ў водарную ваду. Ванны пакой асвятляла лямпачка ў маціцовым шкляным плафоне. Соф’я ўпівалася ў вадзе асалодаю, з задавальненнем прыслухоўвалася да таго, як адпачывае яе цела, калі ізноў пачуўся шоргат. Княгіня знерухомела, потым рэзка выпрасталася, азірнулася, да паловы паднялася з вады,— нікога...

Яна разгарнула кнігу, пачала чытаць, і тут у яе над галавой прагучаў дзіўны кплівы голас: той, хто быў за яе плячыма, уголас прачытаў сказ з разгорнутай кнігі. Княгіня не паспела ані ўскрыкнуць, ані зварухнуцца, ёй шчыльна зашчамілі рот, а руку, што пацягнулася да званка, сціснулі, нібыта абцугамі. Яна чакала, што на яе вось-вось абрынецца жахлівы ўдар або якая-небудзь страшная зброя рассячэ яе цела, але адчула, што рот яе ўжо вольны. Невядомы абышоў ванну і стаў перад ёю. Княгіня ўзняла позірк. Гэта быў мужчына гадоў каля сарака, элегантна апрануты. Калі меркаваць па ягоным адмыслова пашытым смокінгу, ён наўрад ці быў тыповым парыжскім злодзеем. Рукі, якія толькі што сціскалі яе, былі белыя і дагледжаныя, шляхетны твар, чорная падстрыжаная барада, высокі лоб з залысінамі. Аднак праз меру вялікая галава і глыбокія зморшчыны, што перасякалі яго лоб, непрыемна здзіўлялі кожнага, хто глядзеў на гэтага чалавека. У Соф’і задрыжэлі вусны. Княгіня памкнулася да званка, устала з вады па пояс, дэманструючы пяшчотна-аголеныя грудзі.

— Божа літасцівы! Якая дасканаласць! Пані! — прамовіў дзіўны наведвальнік.

Княгіня Соф’я зноў схавалася ў ваду.

— Што пану тут трэба? Я паклічу паліцыю!

— Адзін гук — і пані загіне! — строга сказаў невядомы. I кпліва заўважыў: — Каб пазваніць, давядзецца высунуцца з вады. На жаль, я не змагу гэтага дазволіць, але, шчыра кажучы, такое відовішча прыйшлося б мне даспадобы...

Княгіня перапыніла яго:

— Калі пану патрэбны грошы і каштоўнасці, няхай забірае. А потым сыходзіць!

Мужчына кінуў позірк на пярсцёнкі і бранзалеты, якія княгіня, перад тым як увайсці ў ваду, паклала на столік.

— Няблага, але пярсцёнак на руцэ — лепшы.

Ён узяў княгініну руку і сціснуў у сваёй. Жаночая рука дрыжэла.

— Нашто так хвалявацца? Лепш пагаворым,— прапанаваў ён.— У каштоўнасцях няма нічога прывабнага, калі яны пазбаўлены сваёй індывідуальнасці, калі яны адасоблены ад таго, хто іх звычайна носіць. Напрыклад, бранзалет, які аблягае руку, пярсцёнак на пальцы...

Княгіня Соф’я, белая як смерць, спрабавала здагадацца, да чаго хіліць гэты таямнічы наведвальнік.

— Я не магу аддаць пярсцёнак, ён не здымаецца.

Мужчына з’едліва засмяяўся:

— Магу запэўніць, ці зможа пані зняць пярсцёнак, ці не, гэта не мае ніякага значэння: мне зрабіць такое няцяжка.