Читать «Босая зорка» онлайн - страница 7

ПРЫЦЕМКАВАЕ

Калі сцямнеецца ў душы i ў хаце, Прыходзяць вершы, як пазныя госці, I маняцца застацца на начлег. Я ix прашу: Мой сум закалыхайце, Маёй жа мне пазычце весялосці, Якою грэўся яблыневы снег... Саджу на чысты кут i нетаропка За чаркай звечарэлага ўспаміну, Як дома колісь, з імі гаманю. Парой гамонку перапыніць кропка. Сказ нецярпліва выпрастае спіну. I рупіць рыфме ўкрыўдзіць цішыню...

ХАЦЯ Б...

Калі мая трывога спала, Калі калоссе налілося Тугой? Сказаць я не бяруся. Як нарадзіцца не прыпала, Хаця б памерці давялося У беларускай Беларусі...

САМOTHЫ ВОЎК

Былі ваўчыныя вяселлі. Руя халодная была. Сябры траплялі ў пасткі, Пселі. На голад не хапала зла. І неаднойчы быў жанаты. Не звык i плесціся ў хвасце. Былі ваўчыцы й ваўчаняты. Канала здобыч на хрыбце. Гаспадару зірнуць у вочы, Чыіх авец перацягаў, Не дазваляе гонар воўчы. Дасюль чуваць сабачы гаў. Поўсць пасівіў нахабны іней. Сцяжкоў чырвоных крык замоўк. І ў полі волю гаспадыняй Адну прызнаў Самотны воўк...

АДПУСЦІ...

Падраслі ў Каліпсо сыны — Гэта ад Адысея яны. Плачуць вінаградныя лозы. Дый салодкія іхнія слёзы Не салодзяць горкай віны. І мінае ўжо сёмы год. Ані радуе ўтульны грот. Каліпсо ўся ў празрыстым, срэбным. (Дома ўсё даражэйшае ў зрэбным.) Сум паўзе. Як у цемры крот. Чымся хвалі чужыя пасці, Лепей на радзіму паўзці. Ад самоты й гара лысее. — Каліпсо, адпусці Адысея, — Зеўс загадвае, — Адпусці! Ці сандалі з гранітных пліт, Ці марудна ладзіцца плыт. Ці ў дарогу грузяць замнога. Што ж так стрымлівае сівога Адысея Спакойны міт?

ВОЧЫ ВАДЫ

Вочы вады, Як вочы вады, Не разгледзіш зналопу, з наскоку. Вада Не абмінае хлуды, Сцежку сцежачы ўпуду ды уроку. Вáда Выцягне звады з вады I з маны рызманы асцярогі. Як свае не ўпілнуеш сляды, Завядзе да бяды ў расцяробы. Волас у ведзьмара з барады Бервяном Здасца прыцемным лядам. Зашаптаныя вучаць брады - З вадай не сустракацца паглядам.

НЯВОГЛЯДДЗЮ

Застолле шумнае гуло, І ў шуме тым жыццё мільгнула, І лёгкім поміргам міргнула — І маладога павяло. І завяло ў ружовы змрок. І ап'яніла й паланіла, І знікла ранішняя сіла, І сум сустрэўся як знарок. Ідуць вясёла халады. Час развітацца з даўнім шумам, Пачціва павітацца з сумам На ўсе астатнія гады.