Восень смелая ў непаўторных.Позняя ў самавітых зіма,Лета шчырае ў незабытых,У адзіных вясна здагадлівая.Час гады меле ўпрытайкі ў жорнах.Млынару супачыну няма.Мліва сее на частых сітахСтарасцьДы на сябе паглядвае...
ГОЛА...
Дрэву перасаджанаму голаУ чужой маркоце й цішыні.Хай галіны й зашумяць вясёла,Сумна дол свойПомняць карані...
УСЁ, АПРОЧ...
Прыядаецца ўсё,АпрочЛусты жытняйДы бульбы сопкай.Радасць скача апошняй стопкайПерад тым, як кульнуцца ў ноч.Праядаецца ўсё,АпрочІмені свайго i ўспамінаў.Той, хто засветла свет пакінуў,Рэху не згадае:Кроч!Прыглядаецца ўсё,АпрочНеба ды аблічча матулі.Хто згубіўся ў агульным гуле,Хай пілнуецца родных воч...
БЕЛЫЯ СЛЁЗЫ
На нічыйных гарадзкіх дварах,Быццам сны ў разбураным Сезаме,Па сваіх былых гаспадарахВішні плачуцьБелымі слязамі...
СПАГАДА
Кат звяртаўся да сваёй ахвяры,Ha спагаду маючы надзею:— Гэта я пакутую ад кары,Я — ахвяра,Вер мне, дабрадзею.Потны, слізкі ад крывавай працы,Болей сам, здаецца, дыхаў страхам.І цікаўнасць дыхала на пляцы,І сачыла за скупым узмахам.Кат. відаць, спазняўся на вячэру.Кат спяшаўся да сям'i, дадому.І няшчасны папрасіў сякеру —Галаву адсек сабе самому!
ПАДСПУДНАЕ
Вандроўнаму часу спіну балеснаГорбяць аблокаў летуценныя клумкі.Каб з клетак мозгу выпусціць думкі,У небе ад птушак зрабілася б цесна.
ШТО?
Абняла агонь несутрымныТак Венера Мілоская —АжАбязручыла,I наўсцяжПаплылі закаханыя гімны.У часіну людзкога прыбоюКожны хоча быць на плыву.Ніка страціла галаву,Дажынаючы поле бою.Льга, відаць,Запытацца у Бога,Што вядзе жыццё па жыцці,Ці мілосць бязрукая,ЦіБезгаловая перамога?
ДА СЛОВА
Да слова бруд не прыстае,Бо слова незямнога кшталту.Яму нябеснасці стае.Каб быцьНепадуладным гвалту.Ствараем слова, ці яноНас, недаствораных, стварае,Так золь дабельвае радно,І гоіць боль зямля сырая.І колькі часу ні сплыло б,Назвацца хоча ўсё нанова.І думка свой гарачы лобХалодзіць даланёю слова.
