Ён толькі зрэдку ў забытым снеДы ў думках ласых бывае дома.Чужое ўсё ў чужой старане.Адно што родная толькі стома.Здаецца смехам ягоны плач.Па свеце гоніць дакораў зграя.I вочы выцалуе крумкач.Як роднага,Прыме зямля сырая.
УЗАЕМНАСЦЬ
Свая ў жыцця з нябытам камерцыя.Ратуе свет сябе творчай працаю.Паэму інтымную дапісвае радыяцыяПрыдворная паэтэса ў смерці.
ЖЫВУ...
Толькі ў сне я жыву цяпер,Там бяда бядзе спачувае,Там радня мая ўся жывая,Незнявераны мой давер.Шкадаванню там мейсца ёсць,Там няблага ў застоллі грэцца.Там вяртаюцца, каб сустрэцца,I маленства, i маладосць.Пасівелыя груганыТам мяняюць пер'е на цені,Што забылі свае найменні,Каб прыходзіць маўкліва ў сны...
БЫЎ ЯБЛЫК...
У першасвеце на пачатку самымЗ далоні шчырасці піла пчала.Быў райскі сад,I быў я ў ім Адамам,Ты, адпаведна, Еваю была.Меў смеласць страх,І сорам быў пры сіле.Быў дзень, як год,І ноч, як дзень, была.Мы забаронны яблык надкусіліІ падаліся ў госці да святла.Аціхлася лісцёвая залева,Сцямнелі пад вачмі віроў кругі.Цяпер я не Адам i ты не Ева.A доўг расце.Быў яблык дарагі...
БОСАЯ ЗОРКА
Зорка босая йшла па зямлі.Я хацеў ёй купіць чаравічкі.Толькі як згаварыцца,КаліУ яе незямныя прывычкі.Зорка босая йшла па расе,І сляды яе не астывалі.І вятры слугавалі красе.Халады ад яе адставалі.Зорка босая йшла нацянькі,Бо спазніцца баялася дужа.Дзе ступала, цвілі васількі,Дзе стаяла, ўсміхалася ружа.Зорка босая йшла ў туманеКладкай зыбкай над хітрай вадою.Зорка босая йшла да мяне.Каб аднойчы назвацца табою.
АКРАМЯ...
І калі ў нас нічога не будзе,Акрамя вады i агню,Я напоўню пяшчотай грудзі,Небасхіл да сябе прысланю.I цябе да сябе прыхіну я,Як галінку агонь малады.Дождж тадыДа цябе прыраўную,Што стулае ў твае сляды.Мроя ў радасным перапудзеСвой згадае забыты след.I кал i ў нас нічога не будзе,Будзе ў нас як суседСусвет...
КАЛЫШЫ...
«Я табе сяброўка і сястра.Я табе ўжо болей не каханка...» —Пазваніла мне накаванка.Пасвятлела позняя пара.Праз гады спаткаў мой смутакТую,Што вяла мяне праз пекла ў рай.Як ты забыццю ні патурай.Ад сябе самога не ўратуе.Гэта ужо як быццам калыханка,Ад якой бадай што спаць пара.Калышы, сяброўка i сястра,Ашукай, як шчырая цыганка...
РАМАНС
Я Вас чакаў з вясны да сівізны.Як вечны вязень раніцу чакае.І Вы прыходзілі парою ў сны.Далёкая, як зорка трапяткая.Я Вас шукаў як не на ўсёй зямлі,І ў кожнай маладой неразгаданайВы, ўзнёслая, былі і не былі,Плылі ракой, разводдзем разгайданай.Я Вас гукаў, i голас мой змаўкаўПерад красой, нябачанай вякамі.Ішоў за Вамі ценем, —Цень знікаў,І словы захаплення замаўкалі.Я жыў чаканнем i цяпер жывуНадзеяй, што сустрэну хоць зімою.Хілю заснежаную галавуІ дзякую за веснавую мрою...
