НойІ першы крумкач вылятаў з каўчэгуЗірнуць. ці паменеў патоп,А пасляГалубка, бялейшая пер'ем ад снегу.Л я цела глядзець,Ці падсохла зямля.Усё, што крыляла, паўзло, капыцела,Бы ў хісткай калысцы,У каўчэгу жыло.Душа пакідаць не спяшалася цела.Усмешка да часу таіла святло.І Ной быў падпаскамУ Бога самогаЦі першым царом у дзяржаве жыцця,Дзе крыўдзіць ніхтоНе жадаў анікога,І гад быў рахманы, як тое дзіця.Трымаўся каўчэгНа хрыбціне ў патопа.Драмала даброЛя нявіннага зла.Яшчэ маладая была Еўропа,I Азія смуглай яшчэ не была.Абсяг захлынаўсяЎ нахлыне i ў гуле.I хваля вучылася глыбы глушыць.Усё дапатопнае воды глынулі,Каб пасляпатопнамуЗноўку грашыць.Калі з зялёнай галінкай алівыГалубка вярнулася ў цесны каўчэг,Смялеў Ной маўклівы,Святлеў свет цярплівыI час не спыняў свой імклівы бег.Сорак годI вадзіў сорак год MaсейПа пустэльні народ свой цярпліва.I загадваў змроку: лысей,Прыручыўшы за дзівам дзіва.На чарэнь пустэльні расойАпадала з нябёсаў манна.Спавіваў вінаграднай лазойСмяглы прыпар тугу старанна.Перапёлкі густой чарадойНа вячэру самі ляцелі.I расло пад цяжкой ступойАд нясцерпнае стомы зелле.I Масей у скале скупойПосахам высякаў крыніцу.Дым ахвярны, як супакой,Мусіў Богу прыемна віцца.I ў Егіпет хацеў не разЗнецярпелы народ вярнуцца.Рабскія ланцугі якразНе даюць душы развінуцца.I Масей сорак год блукаў,Каб знявер'е ступіла кіпці,Каб апошні ў пустэльні сканаўТой, хто помніў рабства ў Егіпце.КайнасцьЦіхі Авель авечак пас,Каін, брат яго, земляробіў.Кожны Богу свой дар прыпасI паклонам зямным аздобіў.Бог прыняў ад Авеля дар,Авеля прыхінуў,А ў братаНе прыняў дар Усеўладар.Каін i запытаў вінавата:— Мой чаму не прыняты дар?Я прынёс, што зямля ўрадзіла.— Калі чыніш дабро, дык твар, —Бог сказаў, — не ўнурай паныла.Як не чыніш дабро, ў дзвярохГрэх ляжыць.Да яго цябе цягне.Каін крыўду змагчы не змогI завяз у помслівай багне.Цёплым полем браты ішлі.I ляжаў там закляты камень.Каін камень падняў з зямлі,I забіў свайго брата Каін.Бог пытае:— Дзе брат твой знік?— Я не ведаю, — Каін кажа, —Хіба ж брату я вартаўнік?Гэта ўжо не мая прапажа.Бог сказаў:— Чую голас крыві.Што з зямлі да Мяне гукае.Валацугай цяпер жывіI выгнаннікам з небакраю.І дасюль на Месяцы ўсеБачаць цень чалавека гарбаты.Гэта брата за плеччу нясеКаін,Богам навек пракляты.Мусіць ён да сканчэння дзён,Хілы раб свайго сэрца злога,Несці братазабойчы праклён,Бо прылашчыў крыўду на Бога.СпакусаУ сад Эдэмскі пасяліў ГасподзьАдама голага й заўважыў ціха:— Усё тваё.А дно не падыходзьДа дрэва ведання дабра i ліха.З Адамам Ева голая была.Слоў сораму не вымаўлялі вусны.Цяпла ставала i было святла.Але аднекуль выпаўзГад спакусны.I надкусілі яблык сакаўны —I сплыў туман з вачэй.Не стала казкі.I ўбачылі, што голыя яны.Сплялі з лістоў фіговых папяразкі.Бог выкляў гада, загадаў яму жПыл тлусты есці i хадзіць на бруху.I Еву вырак:—Панам будзе муж.У скрусе нараджацьмеш.Слухаць скруху.Жывіцца будзеш палявой травой, —Сказаў Адаму, —I карміцца з працы.З зямлі ты ўзяты, станеш зноў зямлёй.Ты пыл i пылам мусіш паўтарацца.Бог выгнаў грэшнікаў з Эдэма вон,Адзеў ix у адзежу скураную.I кожны чалавек да скону дзёнХітруе, спакушаецца, раўнуе.Дык хто наслаў спакусу.Гад ці Бог?Хто Еву хітрым надзяліў імпэтам?Калі б Адам спакусу перамог,Ці мы былі б цяперНа свеце гэтым?ПаломніцаПаломніца-зорка над імі ішла,Вяла каралёў пакланіцца.А зорка была з незямнога святла,Як зерне з Гасподняй сяўніцы.Яна ў Бітлеем каралёў прывяла.I ў яслях Дзіцятка ляжала.Хвала суцішала дыханне вала.Спакора каня падкавала.Хацелі пакінуць сябе валуны.I ў цемры не гнулася выя.У яслях світаў Нараджэнец зямны,Над Сынам вачэла Марыя.І скарбы паклалі Яму каралі —І золата, й міра. й кадзіла.І, ўкленчыўшы,Іншай дарогай пайшлі.Там іншая зорка хадзіла.Укленчыць Дзіцятку прыйшлі пастухПрапахлыя сонцам. вятрамі.І ціха стаялі зямныя грахі.І чуткі слязу выціралі.Лес цёмны людзкіЗарастаў i хлудзеў.I зоркі ўзгараліся й гаслі.Цярпліва спагадлівы БацькаГлядзеўНа свет змаладзелы.На яслі...Тайная вячэраХто прадасць Яго,Ведаў Хрыстос,Ведаў, i за якую плату.Ведаў, што нецярпелася кату,Што спяшаўся здзейсніцца лёс.— I адзін з вас здрадзіць мяне,Ён сказаў.І вучні маўчалі.І падказаў:Хто са мной мачаеЎ місе зараз руку ўцямне.— Ці не я, Раббі? —Юда спытаў.— Ты.Пасля паламіў букатку:— Ешце цела маё даастатку,Піце кроў,Што за ўсіх аддаў.Недзе заскавытаў скавыш.І закончылася вячэра.Маладая мужнела вера.Выйшаў з хатыСвой несці крыж...ПросьбаНа ўсіх хапала сляпых цвікоўI не хапіла відушчага жалю.Апоплеч ХрыстаЗ абодвух бакоўДвух разбойнікаў укрыжавалі.I, жэрабя кідаючы,ХутчэйВопратку падзялілі жаўнеры.I аблачынка ў Хрыста з вачэйПіла слязіны балючай веры.І падавалі воцат Яму,Каб смагу прагнаў,І кпілі:Усіх ратаваў Ён,Тады чамуСябе ўратавацьНе ў Ягонай сіле?Адзін з разбойнікаўІ папрасіў Яго,Дабываючы сваю прыжыццёвую кару:— Як прыйдзеш да Гаспадарства Свайго,Успомні мяне. Спадару.І пачуў:— Кажу табе сапраўды,Сёння будзеш са мной у раю.Абыякава йшлі гады,Гналі перад сабою людзкую зграю.Змяркаўся ціха ў разбойніка зрок.Свае аблогі імгла займала.Да пекла шляхЗ крумкачыны крок,Да раю —Жыцця зямнога замала...ПерамогаНе стылі доўга на крыжы цвікі.Ісуса пахавалі на гародзе,Каб узышоў у чалавечым родзеНанова Дух Ягоны на вякі.І спавілі Яго, як немаўля.І прывалілі каменем пячору.І грузна камень лёг на грудзі гору,Якім запаланілася зямля.Калі да ўсходу сонца да труныПрыйшліМарыя Магдалена й Маці,З сабою ўзяўшы пахнасці ды масці,Труну пустую ўбачылі яны.I, камень адкаціўшы ад дзвярэй.На ім сядзеў анёл.Як бліскавіца,Ён быў.Дарма шукалі маладзіцыІсуса, не шкадуючы вачэй.Анёл сказаў ім:— Уваскрос Хрыстос!Ідзеце й вучнямГэта ўсё скажэце.I паспяшалася світанне ў свеце.I небу дзячліва ўсміхнуўся лес.Дабро квітнела й камянела зло.Як камень той,Што глух каля пячоры.Душа жадала звыкнуць да пакоры.Жыццё сляпую смерцьПерамагло!
