Не згасне ён,Світальнай зоркі ўзбліск,Як, злосны космас,Ты яго не мглі,—Вянчае зоркаЗорны абеліскЗямнога подзвігуМаёй зямлі.
Ветэраны
З кожным годам —Больш выгод:Лес са шчодрай жменяй.Больш ільгот,Але штогодВетэранаў меней.НараслоЗа столькі годПраўнукаў i ўнукаў.Боль,Нязвыклы да выгод,Ва ўспаміны грукаў.Паступова да святлаВывелі з падвалаў.Прага да жыццяВяла,Вера гадавала.За гадыСплыло вадыІ паперы многа.Пружыць нерваў правадыСлова «Перамога».Дбае кандыдат пра тэст,Тэма:«Ветэраны».Ды пратэз,Нібы пратэст,Хрыпне вечарамі.Дасць, як трэба,СельсаветШыферу,Фанеры.У прэзідыум —Як след —Просяць піянеры.Б'юцца сны ў накатаў столь.,Вам у вырай рана,РадасцьІ пякучы боль —Ветэраны.
* * *
Свой лес — свае зайцы.Закон, здаецца, просты:З карыМудры карцыІ набіркі — з бяросты.Дуг прагнасці не гні,Паганскі дух не нішчы.Улада цішыніТрымае каранішчы.Шануй хвальбу хваін,Мальбу глухога ляда.У лесе будзьСваім,Патрэбным, як спагада.Свой лес,І ў ім ваўкіТакіНе усе звяліся.Гадзюкі у клубкі,Сіпучыя, звіліся.Свой лес — свой гнеў,Свой сум.У чысціні ратоўчайТы — наняты,Лясун,Не лесанарыхтоўшчык!
* * *
Эфір, нібы даспелы луг,Дзе вольна Нёману і Гаўі,Высакамернасці мятлугНе змарнатравіць разнатраўяТут раўнапраўя горды дух!Звінець, антэніцца травінцы,Навін чакаць, нібы расы,Сусвету слухаць галасыЗялёназвесненых правінцый.Пазнання дрэва вольнакораГалініцца ад завірух.І хвалі радасці ці гораШтохвілі скалынаюць луг...
Азімы дуб
Смaлiлi ў цябеВайны перуны,Спазнаў паклоны,Запомніў праклёны.Ды не адстала ні карыныАд цела твайго,Зялёны!У хмурыне чупрыныДазволіў тыРаскашавацца зорам,Каб хцівасцю ўсмягліЗлыя раты,Зайздроснікі ўспомнілі сорам.Сыноўняму сэрцуБалюча люб,Каранаваны кронай нязгіннай,Край мой спаконны —Азімы дубЗ выпаленай сэрцавінай.
