А, як ішоў дадому татаЗ атрада —Чуў я за вярсту.Казаў, бывала, сумнавата,Што гледзячы на лес расту...Мне памяцьІ дагэтуль паліцьПа-партызанеку кемны урок:— Адзінка —Бачыш гэты палец,Якім я цісну на курок...З лагодным паўтараў дакорам— Навуку, шалапай,Ляйцай.«А» —Слуп з падпорай,На каторымПавешаны быў паліцай...Пракуранага пальца порух,Вачэй цяслярскіхСіні гнеў.Ігліцай хрупацеў мне порах,І гільзайЖаўранак звінеў...
* * *
Век мой,Не дужа багаты падзеямі,Ад сінізныІ да сівізныРэзкаНа два адрэзкіПадзелены:Вайна —І пасля вайны.
Да пытання аб рамантыцы
Змашкою чай круты ўпрыхруску.Сто грам закусваем агурком.Нам камсамольскую нагрузкуПаходны ўскульвае гарком.Не схімнікі —Грахоў замольцы,Скіт будаваць прыйшлі ў тайгу,Намеры маем,Камсамольцы,Усіх вякоў прагнаць тугу!У золь вядзьмуем над капотам,Зайздросцім — з фарамі! —Саве.Пасля ўсё гэтаНехтаПотымРамантыкаю назаве...
Пароль сумлення
Я сэрцам іх слухаў —Не вуха крайком.Быў год для Радзімы суровы.Над лесам маім.« Камуністы»,«Райком» —Світалі вятрыстыя словы.Ішлі не за ордэнам,Не за пайком,А просьбу,Як грозьбу крутую,Няслі землякі ў партызанскі райком:— Пашліце на перадавую!На дрэве даверу,Малы чаранок,Прыняўся я — зло не скрамсала.Салдат, што сказаў мнеЛаскава: «Сынок»,—Ён быўКамуністам таксама!НадзеяЖагнала мяне скразняком.Не мне па дарозе з маною.Ён мой,Ён са мной,Партызанскі райком,Мае камуністы —Са мною!Не той камуніст,Што кашулю рыўком —І ў грудзі сябе кулакамі.Сумлення пароль:«Камуністы»,«Райком»Світае над мацерыкамі!
