Читать «Абсяг» онлайн - страница 7

Рыгор Барадулін

Партызанскі ўрок

А, як ішоў дадому тата З атрада — Чуў я за вярсту. Казаў, бывала, сумнавата, Што гледзячы на лес расту... Мне памяць І дагэтуль паліць Па-партызанеку кемны урок: — Адзінка — Бачыш гэты палец, Якім я цісну на курок... З лагодным паўтараў дакорам — Навуку, шалапай, Ляйцай. «А» — Слуп з падпорай, На каторым Павешаны быў паліцай... Пракуранага пальца порух, Вачэй цяслярскіх Сіні гнеў. Ігліцай хрупацеў мне порах, І гільзай Жаўранак звінеў...

* * *

Век мой, Не дужа багаты падзеямі, Ад сінізны І да сівізны Рэзка На два адрэзкі Падзелены: Вайна — І пасля вайны.

Да пытання аб рамантыцы

Змашкою чай круты ўпрыхруску. Сто грам закусваем агурком. Нам камсамольскую нагрузку Паходны ўскульвае гарком. Не схімнікі — Грахоў замольцы, Скіт будаваць прыйшлі ў тайгу, Намеры маем, Камсамольцы, Усіх вякоў прагнаць тугу! У золь вядзьмуем над капотам, Зайздросцім — з фарамі! — Саве. Пасля ўсё гэта Нехта Потым Рамантыкаю назаве...

Пароль сумлення

Я сэрцам іх слухаў — Не вуха крайком. Быў год для Радзімы суровы. Над лесам маім. « Камуністы», «Райком» — Світалі вятрыстыя словы. Ішлі не за ордэнам, Не за пайком, А просьбу, Як грозьбу крутую, Няслі землякі ў партызанскі райком: — Пашліце на перадавую! На дрэве даверу, Малы чаранок, Прыняўся я — зло не скрамсала. Салдат, што сказаў мне Ласкава: «Сынок»,— Ён быў Камуністам таксама! Надзея Жагнала мяне скразняком. Не мне па дарозе з маною. Ён мой, Ён са мной, Партызанскі райком, Мае камуністы — Са мною! Не той камуніст, Што кашулю рыўком — І ў грудзі сябе кулакамі. Сумлення пароль: «Камуністы», «Райком» Світае над мацерыкамі!