З маладой ляшчыніныБудзе вудаўё.Свет табе расчынены —Забірай сваё!Будзе кладка рыпкаю,Будзе лёд і жвір.Залатою рыбкаюВыхітрыцца вір.Будуць юшкай хмарыстаТрызніць саганкі.Будзе ўдача скнарыстаАбрываць кручкі.Вобмелі, заглыбіныНераст абвядзе.Будзе след ад рыбіныЎ маладой вадзе.Не глядзі зняверыста,Пазірай задзірыста.Будзе рыбе нерастуI надзеі – вырасту!
* * *
Пах вечаровага жытлаНа цішыні настоен.Схіл паўтараеХіб вала.Спакойны вол настрою.Ён абагнаў загоны дняІ зараз на папасе.Жаданы выган — цішыняПрымае ўсіх па часе.І двор, і кол —Пасецца вол,Спакою вол рахманы.І свет, здаецца, ўвесь —Наўкол.І вышыня — ля хмары.І саганок, і таганокЗмрок свойтае паволі.І толькіСтомы ціхі крокЯшчэ пыліць у полі...
Прыцягненне Віцебскай зямлі
Мы дамоў вяртаемся,Генадзь,Дзе б сцяжыны нашы ні кружылі.Лепей на зямлі бацькоўКанаць,Чым раскашавацца на чужыне.Смутак раптам гляне з-пад рукі —Засклыгочуць нервыІ рысоры,Смутак —Быццам вёска ПетрачкіПа дарозе на твае Расоны.Доўга слаць яшчэ намЛён турбот,Бачыць праз бяроз адліжныхСтроіЗ верацёнамі ялінЗавод,Што прапах вятраміI кастрою.Нашыя правіныЗамалі,Край бацькоў,Світальнаю зарою.ПрыцягненнеВіцебскай зямліМы адчуемПад зямлёй сырою.
* * *
Бацькаўшчына,Дзедзіна,Вырай смутку — спадчына,Доляю адведзена,Злом пералапачана.Дзён сівое прадзіваНіткаю суроваюНа сцяжыну прадзедаПамяць выкіроўвае.Пойдзеш той сцяжынаю,Як рачулкай плытнаю,—Родны край з чужынаюАні пераблытаеш!
* * *
На сцэне «Лявоніхі» тупат спорны,На сцэне полька канае ў гуле,На сцэне ўборы маёй матуліІ песня яе —Каларыт фальклорны.І ў век нейлонавы,Век маторныХачу, каб песню маёй матуліІ ўнукі ўнукаў маіх пачуліНe толькі са сцэны,А ў хаце — блізкую —Над ціхай калыскаю,Над поўнай міскаю.
