Читать «Прынамсі...» онлайн - страница 5

Рыгор Барадулін

Размова ў пустыні

Крычу здалёк: — Салам! Салют! Хоць галаву напаліць, Сфатаграфуемся, вярблюд, Давай з табой на памяць! Не з зайздрасці, павер, Бляды, Я з поўначы, са стыні, А мы абодва — верблюды: Я ў лесе, Ты ў пустыні. Зусім не цесна Нам дваім, Не так, Як тым масцітым. Ты са сваім, Я са сваім Мясцовым каларытам! Пяколак маеш i каптур, Як гаспадар шыкоўны. I твой маднячы гарнітур Такі з вярблюджай воўны. Пяскоў нішто сабе кусман! Ступай жарствою колкай. I ад урокаў талісман Драўлянай балаболкай. Жыць схочаш — Будзеш з галавой: Тут ні лугоў, Hi лядаў. Тэльпек заплеччу носіш свой, Каб з галавы не падаў, Калі скубеш Скіслелы шор. Горб не карысць, Вядома. Ані табе сядла, Hi шор! Ты i ў пустыні — Дома! Калі напнуцца Тэнт I стэнд, Тады i сквар пастыне. Жыві, Як важкі аргумент, Што ёсць яшчэ пустыня!

Бароды аксакалаў

Кожнага аксакала Пашана сама адшукала. Усе аксакалы — Мудрай пароды. I ў аксакалаў, Вядома, бароды! Хаця не бывае такога лякала, Каб вызначыць правільнасць Барады аксакала! Бароды качэўнікаў Абавязкова Нагадаюць знячэўна Абрысы падковы. З цэнтра пачну... Персонай галоўнай Аксакал, Бы абклаў падбароддзе бавоўнай. Барада такая Не ўцякае З рукі, I цешыць, i быццам грэе. Хаця i нагадвае мне радкі, Дзе ямб перабег дарогу харэю... А гэта — Тырчыць кузлакамі, На хмару падобная, Што лякае У ясны дзень перунамі. На мяне аксакал за параўнанне Не крыўдуе хай, Бо пераходжу да суседавай барады, Яна, як гай Саксаулавы малады. Каб злюцець — Ледзь Тузані Адну саксауліну, Згінуць злыдні, Як авадні! У барадзе такой — Неспакой, Аксакал ад самазадаволенасці Затулены, З барадатага анекдота розных Наіўнасць святая Хохмачак насукала, Наогул, раю Адрозніваць Саксаул ад аксакала! У калгасным клубе-палацы Пашамі Сядзяць аксакалы ў пашане. На грудзях — Скарбы для нумізматыкі! Вось каму Зайздросціце, шаноўныя маразматыкі. Гэта вам не з авоськамі Малочнай шклотары йсці. Зайздросціце мудрай старасці! Вам, склеротыкі, До такі Сніць эротыкі дотыкі! Аднак я зноў да барод Перайду,— Запомніце, гэтага мала: Мець белую бараду, Не за выслугу год Даецца імя аксакала! Наогул, кароткую бараду зухавата Насіў спрадвеку качэўнік. I я за верш даўгаваты У аксакалаў Прашу прабачэння...