Читать «Прынамсі...» онлайн - страница 4

Важкі аргумент

Нос у мяне Такі чырвоны, Таму што ён Свярбіць штодзённа.

Нясвіж па-восеньску

Дзвярыма заспанымі ляпаюць. Сонна цячэ рака. Адпяваюць паяльнай лямпаю Чорнага вепрука. Ціш... Як у бога за пазухай... Восені мала рук. Нясвіж мне паэт паказвае, Багрымаў цёзка — Паўлюк. Ціш... З патаемных сховін Над забыцця ракою Скардзіцца небу Бетховен. Глядзіць ca сцяны Сыракомля. Не мае да бога, да чорта Хор Пятніцкага спавагі I ў Мінску, ў Палацы спорту, Яго «Ямщика» спявае. Мінучасць вякоў спадае На дол перастылы Хмура. Старая ля спавядальні (З суседкай звадзілі куры?). Маўклівых стагоддзяў Цярпенне. Трапёткая, Над імшою Ластаўка пад скляпеннем Б'ецца грэшнай душою. Цішу прамень прасвечвае, Хто яго Утаймуе? Восень ірвецца з вечнасці У мітусню людскую... Восенню ў Нясвіжы Кепскі настрой насвяжы!

Як мора падагрэць?

Як хочаш хату падпіліць, Дык пачынай з вугла. Хацела мора падпаліць Сініца — не змагла. Падшэфак шэфа падхваліў Пад навагодні торт I раннім летам, Падхалім, Падаўся на курорт. Хоць кабінетны зайчык мёрз (Надвор'е падцякло), Затое шэф прывёз Свой торс Пад самае цяпло. «Я вам аблокі разганю!— Сіпеў падшэфкаў спеў.— Нырцуйце, шэф, У цеплыню, Я мора вам нагрэў!» Каб шэф не быў, Як злы айчым, Каб медзь Не толькі медзь, Дадумаешся, Як i чым I мора падагрэць!

Човен на бархане

Яўна, сказка кожны з вас, Човен на бархане Можна бачыць толькі раз, Толькі ў пэўным стане. Хоць, фатограф, выручай Ад дапытнай прозы, Што ўжываў зялёны чай, Быў, як чорт, цвярозы! Не пазбегну шчаўбана, Сам сябе астару — Гэта човен чабана, Што пасе атару! Вока, анекдот, не жмур — У пустыні смела Нерастуе сам амур, Той, каторы белы. Чыркане крылом ледзь-ледзь Беражанка думы: — Шчупакоў лавіць едзь-едзь Толькі ў Каракумы! Ява, фактам даканай, З д'яблам перакумся — Вёслы ў рукі — й на канал Плынны, каракумскі!