Читать «Маладзік над стэпам» онлайн - страница 12

З КАНЦЭРТА

Слупы спяшаюць следам. Дарогаю шасэйнаю Дамоў з канцэрта едуць Артысты самадзейныя. Што адсырэе голас, Салісты не клапоцяцца, I песень рой вясёлы Прасторам вольным коціцца. I дзеляць кавалеры (Партнёршы дужа ласыя!) З садоў глядачак бэры I пінжакі уласныя. Тут здыме ўраз рукою Санлівасць, міну злосную, Як дуб над галавою Страсе галіну росную. A пеўні навакола, Пачуўшы песні шчырыя, Гарланяць «біс!» вясёла Ды крыллем апладзіруюць 1957

ЗАЗІМАК

А вецер вуліцы расчысціў. Бухматы, пухкі снег пасыпаў, I кулачкі засохлых лісцяў Сціскаюць маладыя ліпы. Застылі ясені ў палоне, Ды толькі дворнікі ў адчаі. Снег саграбці у дзве далоні Спяшае снегаачышчальнік... Мароз здароваецца палка — Зіма ўжо тупае старая. На Свіслачы праныры-галкі Трываласць лёду правяраюць. 1957

ВОСЕНСКАЕ

Прыбавілася клопату ў шпакоў — Абмеркаваць маршрут i ў шлях сабрацца, I на прасторах скошаных лугоў Стаяць стагі адзнакай рупнай працы. Падперазаў фарсісты, дужы дуб Зялёны пояс хмелю з кутасамі I ў яр глядзіць, дзе, выпіўшы ваду, Аер шавеліць вострымі вусамі. А верабей чырыкае ўвесь час — Ён задаволен восенскім парадкам. З бусліхай бусел у апошні раз У белых майках робяць фіззарадку. Грукоча малатарня за сялом. З-за хмар убачыць неба немагчыма. Жывіцай хвойнай пахне новы дом, I комін папярхнуўся першым дымам. Зноў восень гаспадыняю прыйшла I з новай збажыны — у дзве асьміны Духмяных караваяў напякла, А жар павыграбала на рабіны... 1958

ЛЁН

Павыспеў лён, Кранеш рукою ледзьве - Звініць загон, Звініць літою меддзю. Тут жаўрукі, Што праслаўлялі далі, Свае званкі, Напэўна, пагублялі... А лён збяруць — Палёў калгасных цуда,— На ўвесь раён Грымець вяселлі будуць. Зімовы сон Абудзяць бальшакамі — Знаёмы звон Пачуеш пад дугамі... 1957

ТРАДЫЦЫІ

Традыцый многа павялося. Між іншых я люблю адну, Калі — ці то зімой, ці ўвосень Сусед суседа шчыра просіць На навіну, на свежыну. ...Увосень пахнуць караваі, Гарой—пшанічныя бліны. З мядовухаю бутлі з краю, У коптур зелле наліваюць — У кубел зычаць спарыны. Зімой агонь палае ярка: Памінкі правяць кабану. Страляюць вугалі, агаркі. Патэльню угінаюць скваркі — З цыбуляй смажаць свежыну. Цячэ размова ціхай рэчкай. Смяецца радасць за сталом. Забыліся ўсе крыўды, спрэчкі. Пра перапёлчына гняздзечка Пяюць. Жадаюць шчасця ў дом. Хай багацеюць! Хай жа ў міры Усе суседзі без нуды Жывуць, не сварацца задзіры. Адзін другога просяць шчыра Няхай на свежыну заўжды! 1957