Читать «Маладзік над стэпам» онлайн - страница 10

* * *

З піпетак-сасулек, як доктар, вясна Адмервае каплі гаючыя... Зямля ажывае. Гамоніць сасна Пра летнія ночы над кручаю. Адмервае каплі... на узмежках, лугах Пад снегам трава прачынаецца. Ужо загуляла рака ў берагах. Вясёлае сонца ўсміхаецца. I хутка пралесак, нібы праз агонь, Праб'ецца праз снег пад ракітамі, I адлюструецца ў воку яго Лагоднэе неба блакітнае. 1957

* * *

Час вечаровы. Пах чабаровы. Кветку-званочак крані — Песні палыоцца адтуль жаўруковы Шмат ix за дзень названіў. Золатам зорным Бераг азёрны Ночка гаціць пачала. Чуецца гуд па-над прорваю чорнай Рупіцца ў вулей пчала. Вось ад затокаў Топкіх, глыбокіх Мякка туман паваліў,— Быццам спусціліся долу аблокі, Бы хто чарот запаліў. 1957

НАД ВОЗЕРАМ

Конікі — начныя матарысты — Завялі свае рухавічкі. На траве раса гарыць іскрыста, Разбрыліся лугам светлякі. У люстэрка вод глядзяць бярозкі, Быццам карагод дзяўчат-красунь,— Як мадней навесці ім прычоскі, Як заплесці зоркі у касу. Вось стаіць па пояс у пшаніцы Стройным кавалерам дужы дуб. I яму сягоння штось не спіцца, Зухавата распусціў свой чуб. Лье святла няспынныя патокі Месяца далёкі аб'ектыў, І ад захаплення у затоках Не паварухнуцца чараты. Ды парою лешч хвастом пялёхне,— Паплывуць да берага кругі. А навокал гэтак свежа, лёгка! Пахне мята, хмеляць мурагі. Часам качка ўскракне нечакана Ды кігікне кнігаўка ў нудзе. Эх, i слаўна ж удваіх з каханай Фільмы ночы жнівеньскай глядзець 1955

ЗІМОВАЕ

Зноў зіма старая На азёрах селіцца, Шыбы-льдзіны працірае Рукавом мяцеліцы. Высыпае зоры, Шчодрая, багатая, Дым слупамі ўгору Цягне па-над хатамі. Маладзік на небе, Воўк галодны шчэрыцца Тым акрайцам хлеба Добра б павячэраў ён. Снег рыпіць настылы, Як масніцы новыя: Як ты сэрцу міла, Роднае, зімовае! 1958

* * *

Чарот у кольцах ледзяных Шапоча пра вясновы вечар... Замоўкне свіст віхураў злых, Туман атуліць зябка плечы... Аеру корань у віры, Як вуж бліскучы, паласаты. Тут недзе над карчом старым Заснуў спакойна сом вусаты. Снег прыбярэжны на вадзе Бялее чарадой хмурынак. Адна рачулка анідзе Не спыніцца ні на хвіліну, Імчыць да возера хутчэй, Глытае жорсткі снег завеяў — Ёй трэба возера яшчэ I абудзіць i абнадзеіць: Пара ўжо лёд, як ганьбу, змыць! Ці ж возера не мае сілы, Што так пакорна для зімы Абрус свой белы раскаціла?! 1958