Суд над ім учынілі,I ў тым паядынку няроўнымЁн ад іх бараніўся як могСловам праведным родным.Мовай маці-зямліЁн прабіцца хацеў у іх сэрцы,Ды яго зразумець не маглі,Бо былі... іншаземцы:Ні адзін, хто ягоВінаваціў у цяжкай крамоле,Ані слова ў судзеМовай гэтай зямлі не прамовіў!26.I.94
З НАГОДЫ
Ну, вось і зноў засведчыліСваё нераўнадушшаМае сябры-даследчыкі:Узрушыў я іх дужа.Спярша адзін прымерыўсяI ў гонг ударыў раптам: "Гэй, гэй!Паэт зняверыўсяI здрадзіў дэмакратам!"Пасля другі — прыслухаўсяI першага паглыбіў:"Крывой дарогай рухаўся— Таму і ў песні схібіў!.."Бадай вас качкі, хлопчыкі!Усё жыццё на крэслахМазоліце вы копчыкі,Капаючыся ў тэкстах.I ўсё мой грэх знаходзіце— Як вось і гэтым разам...Сябры! Не мне вы шкодзіце.Шчыруйце, добрым часам!Прыгнуты горкай ношаю,Я вам усё дарую —I ўсю лухту найноўшую,I ўсю лухту старую.I дзякуй вам, што ў пространіСкупой на смех эпохіМяне сягоння проста выПавесялілі трохі.13.ІІ.94
НІЧОГА ДЗІЎНАГА
Сыны і дочкі матухны-зямлі!Вы бачыце, як сатанеюць тыя,Што ў нашых душах так і не змагліУсмерціць мовы зернеткі жывыя?I ад таго, што сёння на сяўбеМы марым пра жніво, пра песень копы, —Ажно равуць, выходзячы з сябе,Гвалтаўнікі яе і далакопы.Ім мала ёй адмовіць у правах,Ёй — чыстай, зіхаткой, як сонца ў росах.Ім трэба ўнізіць, збэсціць, апляваць,Паздзекавацца ў самы розны спосаб.Што ж! Дзіўнага нічога тут няма:Яны прывыклі мець на гэта права.Ім гэта можна! Хіба ж задармаШануе, цэніць, любіць іх "дзяржава"?Ім можна ўсё! — Упэўнены яны.I нават мову камяніць астрожна.А нам што можна, дочкі і сыны?Ці думаеце вы: а нам што можна?Ці ў нас усіх правоў, што шапку зняцьI подлы страх адкашляць перад п'яўкай:"Панок, дазвольце мне паначавацьУ роднай хатачцы маёй, пад лаўкай".19.ІІ.94
