Ён сышоў з электрычкі,Спусціўся па сцежцы ў лагчынуI спыніўся чагось.Нібы ўкопаны, стаў і стаіць.Штось забыў? Перадумаў?Ці стала нядобра мужчыну?Задуменна схіліў галавуI пад ногі глядзіць.На зямлі сакавік.Сонца снег ручайкамі свідруе.Вунь як сочацца скрозь,Як імпэтна бягуць і журчаць!Чалавек жа нічога не бачыць,Нічога не чуе.Як сляпы і глухі.На абліччы - няшчасця пячаць.«Як жа ўсё гэта стацца магло?Хто жыццё спанявечыў?Хто й чаму насадзіў -Гэты глум, гэты гвалт, гэты здзек?Хто мне свет збаламуціў -Тады, як расправіўшы плечы,Я ўжо быў уздыхнуў,Што нарэшце і я чалавек?..»Прыдарожныя вербыКранаюць заспаныя гуслі.Льецца сонцаI соснам на ўзлеску душу маладзіць.А на сцежцы стаіць чалавекI, як курыца ў гузік,Атупела глядзіць у нішто,У нікуды глядзіць.1999, чэрвень
НА МОГЛІЦАХ
Старыя вясковыя могліцы,Дзе ўранку, і днём, і ўначыСосны з бярозамі моляцца,Вартуючы вечны спачын.Тут, тут, у надзеях на лепшае,I моладзь, і людзі ў гадах,«Дзядам» аддаюць належнае, -На ціха-журботных кладах.Што праўда, журбы тут паменела,Як горад амбітны прыйшоў:На мармур з гранітам замененаДраўляная скруха крыжоў.I як у сталіцы рэч марная –На шыльдах Радзіму шукаць,Так тут на граніце і мармурыТаксама яе не відаць.Ніводнага тэксту, ніводнага –На мове дзядоў, што ў зямлі!У памяць аб родных — не з роднагаПісьмоўніка словы ўзялі.Не родныя словы і мовяццаУ дні памінальныя тут...А сосны з бярозамі моляццаЗа тых, хто ўжо збыўся пакут.1999, чэрвень
