Гасподзь! Чаму й завоштаТы мне даеш «адстаўку»I так караеш жорстка —На дзён маіх астатку?Чаму мне не даеш тыПатрэбнай сілы-моцы,Каб выбавіць дарэштыДушу з грызот бясконцых?Чаму дазволіў д'яблу,Замест дабра з любоўю,Нянавісць і няпраўдуПрыставіць к узгалоўю?Чаму ў такім рэжымеТы гоніш дні і ночы?Як жыць, як жыць, скажы мне,Пад грузам гэткай ношы?Як жыць, калі наўкола,Куды ні кінь вачыма, -Як наркаман на ўколах,Трымаецца Айчына.1997, снежань
БОЖА, ДАЙ ТЫ ІМ, АСЛЕПЛЫМ...
Як калісь руплівец-прадзед,Для сябе і для сямейкі –Па закону і па праўдзеЯ набыў шматок зямелькі.Божа! Свой шматок зямелькі!Свой! Дажыў-такі! Уласны!I хоць ён зусім маленькі –Я пачуўся проста шчасным,I з натхненнем і з ахвотайЯ аддаўся працы шчырай,Каб, паліўшы ніўку потам,Ад нуды ўцячы нішчымнай.Каб прыбытак мець за збожжа,Што збяру, засыплю ў клеці,Хоць нарэшце - каб заможнаЗажылі: і сам, і дзеці...Ды ўскрыліў мой дух заўчасна:Не даюць мне стаць на ногі –Ні дзяржава, ні начальства,Ні прапойны люд убогі.Ні даверу. Ні падтрмкі.Ні крэдыту. Ні спрыяння.Толькі злосць. Ды Маркса прымхі –Для той злосці апраўдання.Божа, дай ты ім, аслеплым,Вочы ў рукі!.. Бо Іначай –Хто напоўніць духам хлебнымХату Бацькаўшчыны нашай?1997-1998
НАСАРОГІ
Сыйдзіце! СыйдзіцеЗ дарогі! З дарогі!Не бачыце хіба?Ідуць насарогі!Асобіны ў цвёрдых,Як панцыры, скурах –Атрада капытных,Разрада панурых.На выгляд - нязграбы,У рухах - няўклюдасць.А ў зрэнках імглістых –Прадонная лютасць.Нястрымнаю сілай —Сляпою, тупоюІдуць па саванеЦяжэзнай ступою.Аж жутка - як грузна,Як грозна прастуюць!Наскрозь прадзіравяць!Яшчэ і здратуюць!Таму - сцеражыся,Бяскрыўдны, рахманы,Насельнік саваны,Багамі хаваны.Пакуль ты з іх ласкіЖывы і здаровы –Схініся з дарогі!Схініся з дарогі!1998, сакавік
ПІШЫЦЕ ДЗЁННІКІ, ПАЭТЫ!
Пішыце дзённікі, паэты!З бясстрашнай фігай у кішэні,Кляйміце ганьбай прайдзісветаў,Што так нахабна расшышэлі!Пішыце, мілыя! I ў скрынку,У стол хавайце іх, каб потымЧытач-нашчадак горда ўскрыкнуў:«Вось быў змагар! Вось быў апостал!Як не цярпеў ён служкаў здрады,Што край прадаць былі гатовы!Якія гнеўныя тырадыАбрынуў ён на іх галовы!..»Пішыце! I, каб не спазніццаI не ўпусціць бяздарна шанцу,Хутчэй бяжыце пакланіццаI ў ручку цмокнуць запраданцу.Пасля кульніце дома чарку,I нават дзве - як пад закуску.I гэта будзе - ад пачаткуI да канца - па-беларуску.1997-1998