Чалавеча!Ты, знаю, патомны жыхар Беларусі.Як і я — не сьвяты,Грэх не раз на душу сваю ўзяў.Можа, нават і вельмі вялікі.Судзіць не бяруся.Ну, дапусьцім, народу ў няшчасьціНяпраўду казаў.Грэшны — кайся і мучайся,Грэх аж да сьмерці замольвай.Грэх твой страшны,Аднак і страшнейшы нашмат існуе,Калі моваю гэтай зямлі —Беларускаю мовайНа людзях,ПрынароднаСпаганіш ты вусны свае!Гэта будзе жахліва!Страшней,Чым любое злачынства,За якое караеВышэйшаю караю суд.Будуць бэсьціць і кпіць:Во няздара!Не змог навучыццаГаварыць «языком»!Во тупіца! Вясковы хамут!Горшай ганьбы, чым гэта,Не мецьмеш павек, чалавеча!А таму —Як захочаш грашы:Поп замоліць пазьней.Толькі вусны сваеГэтай мовай гутэйшай,Адвечнай —Не спагань!«Даже словом однимОсквернить не посмей!»1990, лістапад
Б’ЮЦЬ У СЭРЦА...
Б'юць і б'юць у сэрца цяжкія сігналы.Вось яшчэ адзін: на людным сходзе бурнымДэлегаты шумам-плясканьнем сагналіЗнакамітага вучонага з трыбуны.Брава, брава змагарам-адзінаверцам!Ну, а што ж іх даняло ў яго прамове?А ўсяго, што слова шчырае ад сэрцаЁн пачаў казаць на нашай роднай мове.Будзе праўнукам чытаць да болю крыўдна,Як іх прадзеды, юродзівыя блазны,Мову родную з палаца гналі крыкам,За мундзір прадаўшы гонар свой уласны.А цябе прашу, таварыш і паплечнік:Пасьміхніся з іх часовай перамогі,Дарастуць патроху ўсе да чалавечныхДум і спраў — без іх няма ў жыцьця дарогі.1990, лістапад
* * *
У век рэнегацтваІ гібельнай здрады, каліЗрываюцца душы,Не справіўшыся з ачмурэньнем,Шчасьлівая доля —Трымацца бацькоўскай зямлі,Як дрэва карэньнем!1991, студзень
ШТО Ж ЦЯПЕР?
Пра душу успомнілі, панове?Што вы хочаце з яе спытаць —Вамі ж, вамі, душ уладарамі,Безьліч раз цынічна згвалтаванай,Збэшчанай, растурзанай, зьнявечанай,Змучанай, прыбітай, здратаванай,Між хлусьнёй і праўдаю раздвоенай,А нарэшце і расчвартаванайНа крыжы... О, так, на тым жа самым...Што ж цяпер вам тэрба ад яе,Што нарэшце ўспомнілі?Панове?1991, люты
