Читать «Каханне (Кніга лірыкі)» онлайн - страница 8

* * *

Сумна між сухіх кустоў карынкі помніць лета ягаднага пах. Горыччу апаленай скарынкі разлілася ўсмешка па губах. Смех аддам за кветку іпамею, зваблівасць — за пышныя лугі... Як жа сэрца сумаваць умее голасам пяшчоты і тугі. Палыхне трывожна сінь кітайкі, жар з плячэй саб'е хадодны шоўк... Гэй, мастак на трапяткія байкі, што ж ты рана ў прошласць адышоў Я сама прыгожа ўмею баяць, слова дарагога не займаць, мара адбалелая, што заяц, шаснула ў аўсяны шум за гаць. Байкаю апошняю хваліся, слоў не знойдзеш,— я дапамагу! — любай сёння ў ногі пакланіся за маю салодкую тугу.

* * *

Мільёны дзён мяне кахаў, мільёны дзён ішоў з нябыту, з'явіўся ўрэшце і сказаў: «Як дзіўна, мною ты забыта». Пачнуць на горцы наракаць па ўрокі юныя мінчане, што ж, я змагла б ім выкладаць прадмет над назваю «маўчанне». Маўчу... Ні клопату, ні спраў, прайшоў праз сэрца, выйдзе ў дзверы той, хто мільёны дзён кахаў і... ў гэта сам не змог паверыць.

ВЕРШЫ БЕЗ АПОШНЯГА РАДКА

Шукайце сцежку па карчах,

калі прыйшла пара паводцы...

Шануйце шчырасць у вачах,

душы адкрытае ў гаворцы.

Не адчужайцеся па тым,

хто колькі вам пакінуў болю,

i не спяшайцеся на волю,

калі былое — горкі дым...

Маім чытачам

1 Цяпер сачы... ў сяброў маіх распытвай. Здавалася,— лес назаўжды адсек твой позірк у гады мае, як брытвай, i знікла я... i думала — навек! — У той зіме сумётнай i шумлівай, нібы жанчына, што сказала: «Мой!», спытайся, ці была пасля шчаслівай, я адкажу: той самаю зімой. Знаходзіць шчасце ў сытай асалодзе здаволены, о, ён не мой герой... Душа заўжды малілася прыродзе душы, што носіць спадзяванняў рой. Хай спадзяецца варты спадзявання. Хай тужыць, каму дадзена тужыць. Я страчвала зімою той каханне, на справе — толькі пачынала жыць... 2 Фантазіі ў жыцці няма мяжы, любы мастак тады б мне пазайздросціў... З насмешак, з непрытульнасці, з ілжы — надоўга трапіць да адчаю ў госці. Я потым зразумела: не адчай! Звінелі нечым даўнім сцены ўпотай, i раненька будзіла адзінота, спярша яна... пасля птушыны грай. Ёй многім абавязана цяпер, пакінуўшы яе шкляныя дзверы,— да ix з жыцця таму вядзе знявер, што ўмее адзінота ўзняць да веры. Перш у сябе... У здольнасць палюбіць травінку, дрэва, постаць чалавека, што цягне дзён немітуслівых ніць з хмурынкай стомы на цяжкіх павеках. У адзіноты нораў не круты, яна для сэрца, як для зерня глеба, хоць ратавала ў скрусе частай неба, жылося тым, што мне пакінуў ты...