Дзіця маё, з галіны не змахніпушысты снег,—ён горад упрыгожыў...Санлівых вуліц рыцары-агнімігцяць,бы пішуць казкі для прахожых.Пабольшалі і дрэвы, і кіёску бляску электрычнае вясёлкі,калматых аблачын касмічны воскна небе адлівае цень ад ёлкі...Захопіць пераплецены віток,пакінуты канькамі віртуоза,да ночы не ўгамоніцца каток —узлёты і падзенні,смех і слёзы...А ветру мімалётнага парыўтак лёгка над сумётамі шугае,бы першы раз са мной загаварыўтой, з кім сустрэч сама цяпер шукаю.
* * *
Гэтай начы неспакойнае назва—спрэчка разгневаных дзвюх навальніц,тайны жанчыны другой — не расказвай,цесна ў душы ад сваіх таямніц.Грымнула громам густым з бліскавіцайхмара адчаем падстрэленых фраз,дзіўны, ці ж трэба душы таямніцатая, што лішняю будзе якраз.
* * *
Разважаеш пра штормы і меліу кутку спакон веку ляснымі гаворыш, што гора займелі,бы й не чулі дыхання вясны.Я адказваю:— Дзе ж тое гора?Сцены светлыя, чыстая столь...Незгаворліваю непакорайнеапраўданы сцішваю боль.Не завітваю ў дом мураваны,дзе звычайна гаіла адчай...Хай ілжэ: «Прападай з некаханым»,голас злы ля другога пляча.
ТЫ ГАВОРЫШ...
*Ты гаворыш, лепшае ў былым...Дні былі напраўду дарагімі,ды ці трэба жыць далёкім тым,—мроямі і радасцямі тымі.Ты гаворыш, светлае ў былым...Божа мілы, многага не вернеш,але глянь, здаецца залатымколас, поўны наліўнога зерня.Пэўна, сёння ўспомніць ты схацеў,як страсала летні ўбор чарэшня,а лісток адзіны ацалеў,—што ён сніў над калыханкі снежня?Многа снежняў зведае зямля,ды цяпер мне мілы яе колас...Ты прыцішвай раздражнёны голас,каб не шкадаваць чаго пасля.*Чуеш,побач будзіць былку чмель.Бачыш,разгуляліся стракозы...Не ўяўляла колісь, каб бружмельадцвітаў і... наплывалі слёзы.I не чула, каб рака ранейна крутых парогах ледзь шумелаІ каб я, ледзь позірк твой кране,замаўляць надоўга жаль умела.*Пасля імглістай хмурнае пары,калі нарэшце сцішыцца залева,спакойна спіць змяя ў траве ля дрэва,ты ж пеначку ў галлі пазнай па спевахі, нібы з ёй, са мной пагавары.Пра навальніцы і пра збажыну,пра новы дзень і невыноснасць тлуму,яшчэ пра тое, што мяне аднуты прывучыў, як да сябе,— да суму...I, сумнай, сніцца рук тваіх сіло,а ты гаворыш,— лепшае было.
