Читать «Каханне (Кніга лірыкі)» онлайн - страница 5

СТАРЫ САД

Ёсць сад стары за сіняй азярынай, там па адным не ходзяць, толькі ўдвух, там аблачыны сцелюцца пярынай, калі туман, дык гэта з неба пух... Чакаю адвячорка, каб хутчэй між дрэў грывастых і раслін калючых сустрэць святло зажураных вачэй,— бы раптам лес расступіцца дрымучы. Прыручаны, як дрэвамі шпакі, даверлівы... з ім лёгка і трывожна, бы матылька падносіць да шчакі — так душна стане, прадыхнуць няможна. Гуркі ў разоры. Корчык ля грады. Край неба над шпакоўняй заімглёны... А сад такі ўрачысты і зялёны, што сэрцу ўжо не хочацца туды.

* * *

Ледзь толькі промень жвавы глянуў на дах гасцініцы іржавы, мы з'ехалі цішком з Варшавы ў адчайна бэзавы Вілянуў. I повязь гронак тых павіслых духмянай сыпала парошай, нас прывячала ціха Вісла санлівым шэптам: «Bardzo proszę». Такім агнём палілі промні, так бэз шумеў раскалыханы, што весела было не помніць таго, хто быў маім каханым. Збягалі з юнага пагорка,— цішэлі словы нечакана, але пра што была гаворка, дазвольце ведаць мне ды пану. Ужо гады нашы прывялі, а ў пору бэзавай парошы працяглым рэхам «Bardzo proszę» камусьці адгукнуцца хвалі...

* * *

О, я не ў сон глухі закута, сумота сэрца не скрабе, было турмою і атрутай усё, дзе не было цябе. Апошпі снег... Ён, як збавенне ад спраў, што марнымі былі. Ты мне вярнуў ізноў натхненне, бязмежнасць неба і зямлі. Як многа стала летуценняў, бы ўночы зорак залатых, і як чароўны міг цвіцення, мне сінява вачэй тваіх. Капрыз свавольнае прыроды ці дня настылага адчай? — Чуць не хачу, з якой нагоды гукнуў ледзь чутна: «Прывячай...» Ёсць тлум жыццёвай крутаверці, ёсць ачышчальнае святло, і не закрэсліць нават смерці таго, што радасцю было. Так хораша ўсяму здзіўляцца, бы рэчка ў пустку зацякла, а пацеркі ў халодных пальцах усё дрыжаць, нібы са шкла...

ВЕРА

Прычароўваў словам і пяшчотай, з творчае выкрадваў цішыні, а пасля назваў усё дурнотай і застаўся ў прамінулым дні. Дзён шчаслівых многа тоіць будзень цешыў сэрца просценькі матыў... Ах, яно ізноўку верыць: будзе гэткі дзень, забыўшыся, што быў.

* * *

За прыціхлымі дварамі халадок схаваўся ў лог, дзе ты бачыў, каб у драмы быў шчаслівы эпілог? Новая патрэбна дзея, палу новага павеў, і... стаю з адной надзеяй: хоць бы ты хлусіць умеў. Без цябе нашто мне неба? З кім я долю падзялю?.. Не адводзь вачэй, не трэба, я й такім цябе люблю.