Усе, што гавораць сягонняпра лёс беларускае мовы,дзеляцца на дзве палавіны:на тых, каму баліцьі каму не баліць.Тыя, каму не баліць, —спакойна зусімфіласофствуюць і разважаюць,аналізуюць і аргументуюць,нават пішуць трактаты.Ну, а тыя, каму баліць, —у прыступе болюкідаюцца ніцма на долі плачуць надрыўна,і б'юць кулакамі зямлю...Вось і ўсё, і ўся розніцапаміж тымі і тымі.Травень 2007 г.
Даруйце, мае дарагія...
Даруйце, мае дарагія:стаміўся я ўжо гаварыць —і ціха, і гучна,і вусна, і ў друку, —стаміўся. I ўсё ж паўтараю:Браты мае! Сёстры мае!Ды зразумейце ж нарэшце:пакуль мы не зробімдзяржаву сваю беларускай —нічога не мецьмем, нічога:ні годных заробкаў і пенсій,ні людскіх бальніц і медпунктаў,ні нават прыгожае песні...А вы ўсё не верыце,а вы ўсё яшчэ спадзяецеся,што станеце жыць чалавечым жыццёму небеларускай краіне...Ах, мае дарагія,мае дарагія!Ліпень 2007 г.
