Не перанесці...Не вытрываць...Сэрца заходзіцца. Млее ў грудзёх.Сілы, здаецца, пакінуць вось-восьі ператнецца дыханне...Як жа так сталася?Як жа так сталася, што без цябеслухаю гэтую боскую музыку?Сам. Без цябе.Тваё крэсла пустуе.А поміпо: як трэба было мне,як мусіў я пераглянуцца з табой,каб убачыць, як тывыціраеш хусцінкаю слёзы —ад шчасця, што чуеш яе,гэтую боскую музыку...У тыя хвіліныя сам быў бязмежна шчаслівы.I ўдзячны бязмежна —Радзіме, Табе і Агінскаму.2006-2007
Дзіўнае штось
З нейкага часу,дакладна не помшо,ужо даўнавата, —як пачала набліжацца ізноў,у чацверты ўжо раз,самая горкая,самая страшная,самая чорная дата —дзень, калі ў сэрцы маімі апошні праменьчык пагас, —дзіўнае штосьадчуваю я ўсёю істотаюз лёсам нязгоднай:быццам зусімне да сумных угодкаў тваіхтрэба ладзіцца мне —не да прывычнага ўжопакланення магілачцы роднай,а да чагосьці такога,што толькі здараецца ў сне.Быццам бы, быццам, нарэшце,і скончыцца наша расстанне-разлука.Скончыцца гэтаянаканаваная мненеадкупная мука.Ліпень 2007 г.
* * *
Для чаго ты мне іх падарыла —гады дажывання?А гэта мне ты падарыла іх, ты,толькі ты! Ну але для чаго?Для таго, каб я могяшчэ нешта зрабіць —трывалей, чалавечней?Для таго, каб хоць трохіграхі замаліць перад Богам?Ці мо ўсё ж для таго,каб яшчэ і яшчэ разя мог прыгадаць,якой ты шчаслівай былау студэнцкія нашы гады?Раней так выразнаі гэтак балючачамусь не прыгадвалася.2006-2007
* * *
Калі, дасць Бог, для памяці тваёйяшчэ зраблю я тое, што хачу —без крыўд сыду на вечны супакойі перад лікам Маці Прасвятойапошні раз удзячна памаўчу.Жнівень 2007 г.
