Читать «Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 8» онлайн - страница 326

Перайшлі Днестр і спыніліся на станцыі Кодыма Адэскай вобласьці. Тут належала расфармавацца, здаць людзей, тэхніку, майно і атрымаць новае прызначэньне. Нямногія з нас, маладых афіцэраў, прагнулі тых прызначэньняў, — мы хацелі дэмабілізавацца і пачаць новае, цывільнае жыцьцё. Але ў нас не пыталіся. Усё вырашалі за нас вышэй, адпаведна зь яшчэ больш высокімі загадамі.

Клопату ў Кадыме было няшмат, заняткаў амаль не праводзілі. Хапала вольнага часу, толькі зусім не было грошай. Яшчэ ў вайну я паслаў бацькам атэстат на 600 рублёў, сабе засталіся нейкія рублі. Але гэта тады ў вайну і за мяжой. Тут жа, на радзіме, права на тыя дадатковыя грошы я страціў.

А ў станцыйным буфэце між тым прадавалі віно і напоі. І заўжды былі на закусь бутэрброды з чырвонай ікрой. Каб грошы… А ўвогуле, жытка тут ня тое, што ў Балгарыі: усё па картках, на кірмашы — дарагоўля. Нас, вядома, кармілі. Але заўжды былі мы галодныя — і афіцэры, і салдаты. Дужа хацелася дамоў — у адпачынак, якога ніхто з нас ня меў, ці назусім. Тады я падаў ці не другі рапарт на дэмабілізацыю. Але адказу — ніякага.

Напачатку лета атрымаў прызначэньне ў стралковы полк, які кватараваў у Нікалаеве.

Прыехаў у гэты вядомы на поўдні горад, які мне ўвогуле спадабаўся. Казармы яшчэ старой, царскай будоўлі, у цэнтры гораду. Побач зьліваюцца дзьве ракі. Адносна зялёныя вуліцы. Адно кепска — полк за Бугам, у стэпе ў лягерах. Каля вёскі Цярноўка.

Зноў, як і колісь, трапіў у палкавую батарэю 45-мілімэтровых гарматаў. Адразу — на заняткі ў стэп. Сьпёка, пыл, вецер. Жылі ў палатках. Скрозь усё пакрыта пяском і пылам: коўдра і падушкі на ложках, сталы і посуд у сталоўцы. Ценю ў лягеры няма ніякага. Неўзабаве стаў, як і ўсе — загарэлы, аж аблупілася скура на носе.

Бясконца марыў пра Беларусь, нашыя палі і пашы, лясы і гайкі. Дрэвы! Вязы, клёны на падворках, бярозкі. І дубы. І хваёвыя бары, пошум якіх зь дзяцінства стаяў увушшу. А азёры! Маё зь дзяцінства Белякоўскае возера жыло ў маёй душы, прыходзіла ў снах… А прачнуўшыся, бачыў зусім іншае. Найперш пясок на зубах, сухавей у стэпе. Ссохлая трава навакол, хамлакі палыну. Адно прывабнае месца было адразу за лягерам — бераг Бугу. Але туды не падступіся: ганяе начальства. Ды і заняткі. Ад штабу відаць усё вучэбнае поле — хто дзе займаецца. Хіба калі тактыка. Тады можна адысьціся далей.

І я адышоўся. Заняткаў было да самага абеду, справіліся трохі раней. Заставалася якая гадзіна часу, і памкамузвод кажа: а давайце пакупаемся, таварыш лейтэнант. Кажу: ладна, толькі нядоўга. Сам сеў над абрывам, салдаты распрануліся і — у ваду. Трохі пабоўталіся. Даў каманду заканчваць. Вылезьлі, апрануліся. А адзін камплект абмундзіроўкі ляжыць на пляжы. Дзе? Хто?

Хутка вызначылася — хто.

Пачалі шукаць у вадзе — знайшлі. Але ўжо тапелец. Хлопец з Заходняй Беларусі. Чаму і як — ніхто не заўважыў.