Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 91

— А мяне ты мусіш прапусціць, бо я прывёз шэрыфу загад ад самога караля!

Пачуўшы гэтыя словы, брамнік адчыніў бакавую фортку, прапусціў пасланцоў караля і хуценька зачыніў яе зноў. Маленькі Джон убачыў, што вароты ахоўвае вялікі атрад узброеных коннікаў і пешых лучнікаў.

— Мне трэба як хутчэй убачыць шэрыфа, — заявіў Маленькі Джон начальніку, і яго павялі да шэрыфа. Яны засталі яго ў гасцінай.

— Я прывёз загад караля, — сказаў Маленькі Джон і выняў з-за пазухі каралеўскую пячатку.

Шэрыф убачыў пячатку, падхапіўся з крэсла, зняў шапку і пакланіўся, быццам перад ім стаяў сам Рычард Львінае Сэрца.

— Што загадвае яго вялікасць кароль? — спытаў шэрыф.

Маленькі Джон пераказаў яму каралеўскі загад.

— А што зробяць са злачынцам, калі вы прывезяце яго ў Лондан? — пацікавіўся шэрыф.

— Гаварылі, што яго павесяць на шыбеніцы, — адказаў Маленькі Джон.

— Добра! Вельмі добра! — зларадна пацёр рукі шэрыф. — Нягоднік заслужыў такі канец. А дзе чорны манах, якому я даручыў везці маё пасланне? Ён спадзяваўся атрымаць ад караля ўзнагароду за прыемную вестку.

— Ён атрымаў яе, — сказаў Маленькі Джон. — Такую вялікую, што ў Нотынгем ужо не вернецца. Яго ўзнагародзілі па заслугах.

— Грашамі ці зямлёй?

— Зямлёй. Ён атрымаў досыць зямлі і вельмі задаволены шчодрасцю. А цяпер я, пан шэрыф, і мой спадарожнік пойдзем у карчму, падсілкуемся і адпачнём, бо вельмі здарожыліся і прагаладаліся. Заўтра ж нам трэба везці разбойніка ў Лондан.

— He, не! — сказаў шэрыф. — У карчму сёння я вас не пушчу. Будзеце маімі гасцямі. Вечарам мы наладзім банкет. Няхай ведае кароль, як гасцінна я прымаю яго пасланцоў.

Увечары ў доме шэрыфа ўсе пілі за здароўе яго вялікасці караля Англіі і за смерць Робін Гуда. Маленькі Джон з Мачам толькі рабілі выгляд, што п’юць.

I шчодра Джона частаваў Шэрыф у вечар той; Як ноч прыйшла, ён паказаў Гасцям, дзе іх пакой.

Маленькі Джон і Мач размясціліся ў невялікім пакойчыку, дзверы якога выходзілі ў залу. Мач лёг на сенніку ў нагах Маленькага Джона. Сябры пачакалі, пакуль у доме сцішыцца, а потым усталі, накінулі на сябе плашчы і ўзялі ў рукі мячы. Ціхенька выйшлі ў залу і пачалі красціся да шэрыфавай спальні. Ступалі вельмі асцярожна, бо ўсюды — і ля каміна, і на матах, раскіданых на падлозе, — ляжалі шэрыфавы людзі. Яны, перапіўшыся, моцна спалі.

Маленькі Джон з Мачам праніклі ў спальню шэрыфа. Ён таксама спаў моцным сном. Маленькі Джон смела зняў з яго пальца пярсцёнак. Ён быў ім патрэбны.

Вартаўнік каля парадных дзвярэй таксама хроп. Сябры спакойна выйшлі з дома і па цёмных начных бязлюдных вуліцах пайшлі да турмы. Там яны пастукалі эфесамі мячоў у акаваныя жалезам дзверы.

Грукат пранёсся па турэмных калідорах, падняў на ногі начальніка варты. З факелам у руцэ ён падышоў да дзвярэй.

— Хто там? — спытаў турэмшчык. — Што вам трэба?

— Робін Гуд уцёк з турмы! — закрычаў Маленькі Джон. — Ты нядбайны турэмшчык!

— Няпраўда, ты лжэш, — сказаў начальнік варты. — Ён сядзіць у самай глыбокай падземнай камеры. Толькі што я сам бачыў яго ў путах.