Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 9

— Якое ж гэта выпрабаванне? Амаль кожны пападзе ў такую цэль, і будзе некалькі пераможцаў. Уяўляеце, якая спрэчка пойдзе? He, не, патрэбна цэль, каб адразу ўсё стала ясна.

— Сам і зрабі, Робін Гуд, — параіў яму Джон Форд, які лічыўся самым лепшым стралком і таму спадзяваўся стаць верхаводам.

— Ну што ж, добра, — сказаў Робін Гуд, — калі толькі ніхто не пярэчыць.

— Ніхто! Ніхто! — дружна закрычалі разбойнікі.— Зрабі цэль, Робін Гуд!

Робін сарваў некалькі маладых галінак з лісточкамі і некалькі лясных кветак і сплёў маленькі вяночак. Ён папрасіў Уіла Ст’ютлі павесіць яго на сук дуба, што рос у самым канцы лужка.

— Ну вось, усё гатова, — сказаў Робін. — Пераможа той, чыя страла трапіць усярэдзіну вянка і не зачэпіць ні лістка, ні пялёстка.

Усе разгублена пераглянуліся.

— А хто гэта можа разгледзець такую маленькую дзірачку? — усклікнуў нехта. — Трэба мець арлінае вока, каб пацэліць.

— Ага, і конскую сілу, каб напяць лук і пусціць стралу гэтак далёка!

Урэшце толькі Джон Форд згадзіўся паспрабаваць. Ён прыладзіў новую цеціву да лука, выбраў з калчана самыя роўныя, самыя надзейныя стрэлы. Спаборнікі кінулі жэрабя. Першым выпала страляць Джону Форду. Кожны павінен быў выпусціць тры стралы.

Першая страла Форда ўпала ў траву за добрыя дзесяць ярдаў ад цэлі. Нешта незадаволена прабурчаўшы, ён мацней напяў цеціву і ўзяў крыху вышэй, але і на гэты раз страла не даляцела. Трэцяя тыцнулася ў зямлю каля самага дрэва.

— Я зрабіў усё, што мог, і ледзь не пацэліў,— сказаў ён. — Так я ніколі яшчэ не страляў. Сумняваюся, ці знойдзецца на свеце чалавек, якому па сіле такая цэль.

— Цяпер твая чарга, Робін Гуд! Страляй ты! — закрычаў Мач. — Учора я на свае вочы бачыў тваё майстэрства: чатыры цудоўныя стрэлы! Трапіць у такую дзірачку — гэта ж не тое што ў чалавека! — і сын млынара пакруціў галавой, быццам сумняваўся, ці разумна зрабіў Робін Гуд, прыдумаўшы такое выпрабаванне.

Робін Гуд выйшаў наперад. У мёртвай цішыні разбойнікі сачылі, як ён ускінуў свой вялікі лук і далёка адцягнуў цеціву. Страла прагула ў паветры, і пачуліся крыкі здзіўлення, калі яна прайшла праз самую сярэдзіну вянка і ўваткнулася ў дрэва з такою сілаю, што апярэнне задрыжала на ёй.

Але ўсіх перакрыў голас Джона Форда:

— Няхай паспрабуе яшчэ раз! Яшчэ раз! Можа, ён выпадкова пацэліў. Няхай тры разы страляе!

— Калі ласка, — сказаў Робін Гуд, сагнуў лук у дугу, і другая страла са свістам трапіла ў цэль, а за ёю — трэцяя, і ніводная з іх не зачапіла ні лістка, ні пялёстка.

Палёт трэцяй стралы гледачы сустрэлі гучнымі выгукамі захаплення. Кожны з разбойнікаў сам быў не абы-які стралок, і таму ўсе высока ацанілі меткасць Робін Гуда, хоць самі і не маглі паспрачацца з ім ва ўмельстве гэтак валодаць лукам.

— Няхай жыве Робін Гуд! — крычалі разбойнікі.— Яшчэ ніколі наш слаўны Шэрвудскі лес не бачыў такога майстэрства!

— Ну, што цяпер скажаце, сябры? — усклікнуў Мач. — Хіба ж не яму, каралю стралкоў, быць нашым правадыром і атаманам?

— Яму! Яму! — як адзін закрычалі разбойнікі.— З Робін Гудам на жыццё і на смерць!