Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 76

Калі Робін Гуд пачуў, што прышэлец кіруецца ў глыб Шэрвудскага лесу, яго падазронасць павялічылася. «Шэрыф можа падаслаць вось такога смелага і бойкага падлетка лазутчыкам у Шэрвудскі лес», — падумаў Робін Гуд.

— Дык вось, — сказаў ён, — я загадваю табе зараз жа выбірацца з лесу. Паберажы сваё жыццё, ідзі назад цэлы і здаровы. He вымушай мяне таксама ўзяцца за зброю.

— Бярыся, калі хочаш! — усклікнуў паж. — Назад я не пайду.

«Твой клінок страшны такім хлопчыкам, як ты», — падумаў Робін Гуд. Ён выхапіў меч, зрабіў рэзкі выпад нібыта з самым грозным намерам. Але, на яго здзіўленне, удар быў спрытна адбіты. Тоненькі зграбны паж валодаў мячом і шчытом не горш за некаторых былых праціўнікаў Робін Гуда.

Лясь! Лясь! — стукаліся адзін аб адзін вострыя клінкі. Робін Гуд, праўда, не ўжываў супраць гэтага падлетка ўсю сваю сілу і майстэрства. Нельга сказаць, каб паж зусім не ўмеў валодаць зброяй. Калі Робін Гуд крыху прамарудзіў, ён нават парэзаў мячом яму твар. Спрыт юнага незнаёмца прывёў атамана разбойнікаў у захапленне. Ён паспяшаўся скончыць сутычку мірам.

— Спынімся, хопіць, — сказаў Робін Гуд.— Да лясной далучайся сям’і. Дом твой будзе Шэрвуд. Тут жыве Робін Гуд I прыгожа пяюць салаўі.

— Што? — усклікнуў паж. — Робін Гуд! Ты сапраўды Робін Гуд? Ох, Робін, мой меч параніў цябе! Хіба я ведала? Цябе ж не пазнаць!

Робін Гуд здзіўлена ўтаропіўся на тонкага зграбнага пажа.

— Хто ты? — выгукнуў ён. — Чаму ты гэтак шкадуеш, што параніў мяне?

— Я шукаю цябе, Робін! — усхвалявана сказаў паж. — Але хіба можна было падумаць, што я сустрэну цябе ў такім выглядзе? А ты, Робін, няўжо не пазнаёш мяне?

Робін Гуд пільна ўзіраўся ў прыгожы расчырванелы твар пажа, і раптам хваля радасці захліснула яго. Ён зразумеў, хто перад ім.

— Я пазнаў цябе! — усклікнуў ён. — Я цябе пазнаў! Ты Марыяна! Мілая, дарагая Марыяна! Навошта ты прыйшла ў лес?

— Я пайшла шукаць цябе, Робін, — сказала дзяўчына. — У мяне, акрамя цябе, няма нікога на свеце. Але вось не пазнала і параніла…

— А-а, дробязь, — сказаў Робін Гуд. — Тут у нас можна атрымаць і не такія раны. He дзіва, што ты мяне не пазнала. Я добра замаскіраваўся, каб мой закляты вораг, нотынгемскі шэрыф, не схапіў мяне.

Сябры селі на імшысты грудок і ажыўлена загаварылі. Яны расказалі адно аднаму, што з імі было пасля таго, як яны рассталіся.

— А ці знойдзецца ў вас у лесе месца для мяне, Робін? — спытала Марыяна.

— Знойдзем. Мы будзем ганарыцца, што ты прыйшла да нас, Марыяна, — горача сказаў Робін Гуд. — Ну падымайся, пойдзем да нас у лагер. Жонка Алана-а-Дэйла з радасцю сустрэне цябе і паклапоціцца, каб табе было добра.

Неўзабаве яны прыйшлі на глухую лясную паляну, дзе размяшчаўся лагер лясной вольніцы Робін Гуда. Жонка Алана-а-Дэйла ветліва прывіталася з дзяўчынай, а Маленькі Джон і Уіл Скарлет адразу схапілі свае лукі і стрэлы і пайшлі здабыць дзічыны для добрай вячэры.

Вечарам наладзілі банкет у гонар прыходу Марыяны ў Шэрвудскі лес. Лясныя стралкі расселіся вакол вялікага вогнішча, у якім ярка гарэлі дубовыя дровы, і шчодра частаваліся свежай аленінай і смачным пітвом.