Читать «Сказ пра Робін Гуда» онлайн - страница 101

Джон Фінемар

— Калі мне ўжо суджана прыняць кару ад святой царквы, дык дазволь, святы айцец, зрабіць выбар. Пан абат, будзьце ласкавы, пакарайце мяне сваёй рукой.

— He, атаман, — запярэчыў брат Тук, — я не дам табе выкруціцца ад заслужанага пакарання. Чаго можна чакаць ад гэтага лянівага абата? Удар яго — не мацнейшы за дотык трысцінкі.

— Годзе, манах, замаўчы! — не сцярпеў Рычард. — Ты не адзіны чалавек у сутане, у каго ёсць трохі сілы ў руцэ!

— Нічога ў цябе ў руцэ няма, — пагардліва сказаў манах. — На вось, стукні мяне. Я нават не пачую, што нешта даткнулася да майго вуха.

— Ах так! — падхапіўся абат. — Дык давай дамовімся, манах. Я падстаўляю пад твой кулак сваю галаву, а ты падстаўляеш пад мой сваю.

— Я першы б’ю? — загарэўся брат Тук.

— Добра, — згадзіўся абат.

— Клянуся абедняй, мне не давядзецца падстаўляць сваю галаву! — весела крыкнуў Тук.

Брат Тук закасаў правы рукаў сваёй сутаны. Мускулы вузламі перакочваліся на яго руцэ, калі ён сціскаў і расціскаў магутны кулак.

Стралкі хуценька ўтварылі круг. Абат бясстрашна стаў пасярэдзіне, чакаючы ўдару задзірлівага манаха.

— Святой дзевай клянуся, — прамармытаў Робін Гуд, — абат гэты прыгожа складзены!

Велічная постаць Рычарда Львінае Сэрца была на галаву вышэйшая за дзябёлую прысадзістую постаць брата Тука. Тук з усяе сілы стукнуў Рычарда. Той нават не варухнуўся. Толькі капялюш зляцеў з галавы і ўпаў на траву за дваццаць крокаў ад яго.

Стралкі закрычалі ад захаплення. Нарэшце такі знайшоўся чалавек, які ўстаяў пад магутным кулаком брата Тука!

— Цяпер мая чарга, брат, — сказаў абат. Тук, ні слова не сказаўшы, стаў пасярэдзіне круга.

Абат закасаў правы рукаў і ўдарыў манаха с такой сілай, што той кулём паляцеў на зямлю, быццам маланкай забіты.

Лес задрыжаў ад рогату. I гучней за ўсіх смяяліся тыя стралкі, што адведалі цяжкі кулак капелана. Нарэшце ён паспытаў таго самага! Адзін толькі Робін Гуд не смяяўся.

«Здаецца, я пралічыўся, — падумаў ён. — Незнаёмец гэты дужэйшы за нашага капелана».

I ўсё ж ён стаў перад абатам, каб атрымаць пакаранне за няўдалы стрэл. Той ударыў, і Робін Гуд расцягнуўся на зямлі, а з абата зноў зляцеў капялюш.

— Скажу вам шчыра, пан абат, вы магутны чалавек, — сказаў Робін Гуд, падымаючыся і паціраючы скроню. — Мне і ў сне не снілася, што ў руцэ царкоўніка можа быць такая сіла.

Ён пачаў уважліва разглядаць твар абата, і яго ўзяло сумненне, ці сапраўды перад ім стаіць духоўная асоба. Ніколі яшчэ не даводзілася яму бачыць такога мужнага прыгожага твару, такіх ясных, разумных і шчырых вачэй, такой вясёлай, задорнай усмешкі, на якую хацелася адказаць такой жа радаснай і прыветлівай усмешкай. Раптам сумненне змянілася здзіўленнем. Маленькі Джон упаў перад абатам на калені і закрычаў:

— Прашу літасці, гасудар, прашу літасці!